Met spanning hebben we uitgekeken naar deze dag. Ik liep al een heel eind ongemakkelijk. Ik kreeg amper lucht s nachts, moest overgeven, was de hele dag door misselijk, had last van mijn heupen… Dat het een zwaar ventje zou worden hadden we dus al door. Tegen bijna iedereen (behalve tegen mammie die Louiseke opvangt) hadden we gezegddat ik op dinsdagmorgen binnenmocht. Maar maandagavond om 18u30 moesten we ons aanmelden bij het onthaal.

Een uurtje ervoor zaten Kris en ik nog aan tafel om eindelijk een naam te kiezen. We hadden er twee… De naam die we Louise gingen geven (mocht zij een hij geweest zijn) en Emiel. Ik was meer voorstander voor Emiel, Kris koos dan weer voor de andere naam.
De naam Emiel hadden we bij het begin van de zwangerschap gezegd tegen elkaar. We vonden het beiden mooi klinken. Maar we waren niet zeker en vroegen aan verschillende mensen hoe zij ons toekomstig zoontje zouden noemen. De naam Emiel kwam vaak naar voor. Daardoor was Kris er niet meer zeker van.
Nu, we besloten af te wachten en het er later nog eens over te hebben.

Tegen half zeven waren we bij het onthaal. We werden naar de nieuwste arbeids- en verloskamer gebracht. Hij was nog niet helemaal af. We hadden op een tv gehoopt, maar die was er nog niet. Het werden voor de papa enkele lange uren die avond.
Om zeven uur kreeg ik een lavement en tegen kwart voor acht een pil. Die pil zou mijn baarmoederhals weker en soepeler maken. Ik voelde hele lichte samentrekkingen, maar het was heel dragelijk. Kris en ik vulden onze tijd met zoeken naar een eventueel derde naam…
Kris besloot tegen kwart na negen naar huis te gaan. Ik bleef achter en probeerde een sudoku in te vullen (wat niet lukte).
Om half elf kreeg ik frequentere weeën en ook meer pijn. De vroedvrouw onderzocht me een klein uurtje later en ze zei dat mijn hals reeds verminderd was. Zou het toch vlotter gaan dan bij Louise ? We hadden ons voorgenomen dat de kleine man ook weer lang op zich ging laten wachten… maar er was nu reeds meer vooruitgang dan bij Louise…

Tegen twaalf uur probeerde ik te slapen, maar om één uur werd ik wakker van de pijnlijkere weeën. Ik wrikkelde wat en proberde in een andere positie te slapen. Toch werd ik om twintig na twee opnieuw wakker. De pijn was wat heviger. De vroedvrouw onderzocht me nog een keer en ze zei dat de hals nog soepeler was geworden. Ik kon niet meer slapen, maar probeerde wat te rusten. Ik had last van mijn contracties, maar probeerde rustig te blijven.
Om half vijf lag ik weer beter en soesde ik in tot de vroedvrouw tegen vijf uur kwam. Ik vroeg nog een lavement en douchte me daarna. Ik douchte me vlug want ik wou vlug aan de baxter, zodat het allemaal vlug kon beginnen.
De vroedvrouw legde de baxter aan en bijna onmiddellijk voelde ik meer en hardere weeën.
Twintig na zes onderzocht ze me nog eens. De hals was nog lang, maar ik had wel al een centimeter opening… Ze verhoofde de baxter wat.

Tegen zeven uur kwam Kris aan. Hij had vanalles mee om zich bezig te houden (rond bouw). Hij verwachtte zich aan een lange dag. Toen hij hoorde dat ik al wat opening had, wat hij opgetogen en schrok hij ook wel. Bij Louise had ik maar opening gekregen na twee uur s middags… Zou het dan toch vlot gaan ?
De vroedvrouw zei dat de eerste centimeters waarschijnlijk niet zo vlot zouden verlopen. En daarna moesten we afwachten.
Kris schatte dat het weer voor die avond zou zijn, ik schatte dat het voor vier uur in de namiddag zou zijn.

Twintig na zeven werd de baxter nog eens verhoogd. En om twintig na acht kwam de gynaecoloog nog een pil stoppen. Hij onderzocht me en de baxter werd afgezet. Hij wou afwachten of de pil nu het werk ging doen. Dat was ook zo, ik bleef contracties hebben.

Twintig na negen was ons klein prinsesje daar. Het zonnetje. In de kamer liep ze vrolijk rond, ze speelde met de zitbal en toen haar papa toonde dat mijn bed met knopjes omhoog kon, was ze niet meer te houden. Ikzelf vond het niet erg, tot de vroedvrouw kwam. Ze moest me onderzoeken en dat is niet echt handig als je kleine meid het bed de hele tijd op en neer wil doen. Gelukkig bracht een banaan afleiding… Tegen twintig na tien ging Louise samen met mammie terug naar huis. Mijn weeën werden heviger en kwamen frequenter en omdat mijn verstrooiing (Louise) weg was, had ik het lastiger.
Gelukkig hadden de verpleegsters/vroedvrouwen gezocht achter een tv die toch iets verstrooiing probeerde te brengen.

Om twaalf uur kreeg ik nog een onderzoek van de gynae. Hij zei dat ik reeds drie cm had. Hij brak mijn vliezen. Ik wist dat het vanaf dan zwaarder ging worden. Door mijn infus kon ik niet zomaar onder de douche, dus kreeg ik wat hulp. Het douchen deed deugd, maar ik wou een epidurale en die kwam er ook.
De anestesist kwam me om twintig voor twee verdoven. Het duurde even. Ze moesten me ook helpen met stilliggen want mijn benen reageerden steeds op de prik. Tegen twee uur werkte de epidurale redelijk. Ik voelde wel nog de druk en het samentrekken, maar de grootste pijn was weg…

Om twee uur onderzocht de vroedvrouw me nog eens. Ik had zo een vier a vijf cm. Ook de gynae kwam me nog onderzoeken.

Het was heel druk op de dienst verloskunde. In feite waren er maar twee kamers af, lag ik in een derde kamer waar ze nog aan bezig waren en was er nog een andere kamer die niet volledig af was (waar werkmannen bezig waren). Naast drie ingeleide bevallingen waren nog twee spontane bevallingen gestart, waardoor het druk was en de vierde kamer in gereedheid werd gebracht. Er werd ook een andere kamer klaargemaakt. De vroedvrouwen liepen van de ene naar andere kamer, maar zorgden dat we ons goed op ons gemak voelden.

De vroedvrouw die bij de bevalling van Louise hielp duwen, Nele, was opnieuw van dienst. We maakten grapjes over de bevalling en het was een losse aangename sfeer. Ik voelde me ontspannen. Ook de gynae, Dr Boone, was ontspannen. Hij ging weg, maar zei dat hij niet ver zou lopen, want dat het bijna zover was. Hij ging de deur uit en Nele onderzocht me nog eens. ‘Het is zo ver’ zei ze… Ik schrok. Het was toen drie uur. Plots was het heel vlug gegaan… Een andere vroedvrouw ging vlug op zoek naar Dr Boone en ik mocht al wat meeduwen. Dr Boone kwam binnen en zei dat hij het gedacht had. Ook Kris was wat in de war, want hij vergat zijn camera bij de hand te nemen. Het ging plots zo vlug.

Vijf minuten later en drie weeën was hij er… Emiel ! Een flinke zoon. Net hetzelfde als Louise, enkel wat smaller. Ik hokte dat hij evenveel zou wegen, maar dat hij langer was. Hij schreeuwde het uit. Echt de schreeuw van Louise… Ik kreeg Emiel eventjes bij me en ik probeerde hem te sussen… Wonder boven wonder… hij luisterde al naar zijn mama en zweeg. Nele nam hem vlug eventjes mee…

Ik hoorde hem nog even huilen en vroeg nu en dan aan Kris of het goed was. Op een bepaald moment antwoorde hij niet en riep Nele dan dat het goed was…

Wat gebeurde er? Kris heeft het me niet direct willen zeggen, maar ik zag dat er iets was. Pas toen ik later op de kamer was zei hij wat er was gebeurd. Hij had het ook allemaal gefilmd, maar ik mocht het niet zien. Maar ja, mama luistert soms niet naar papa en zou het beter wel doen…
Emiel zou net gewogen worden door Nele toen ze zag dat hij een rare kleur had. Ze legde hem terug plat. Emiel kuchte twee keer en viel slap. Zijn armpjes bewogen niet, toen Nele die aanraakte bleven ze slap liggen. Zijn ogen waren dicht. Een minuut aan een stuk probeerde Nele hem er weer op te krijgen. Zijn hartje sloeg lichtjes, maar hij ademde niet… Nele vroeg direct om een pediater… Na die minuut kreeg ze hem er weer door en huilde hij weer. Toen de pediater kwam vroeg die wie hem geroepen had. Hij luisterde even naar zijn longen/hart en kwam toen tegen mij zeggen dat alles in orde was. Verder deed hij niets.

Emiel werd gewogen. Een flinke zoon van 4 kilo 460.

Emiel mocht nog heel kort bij mij en moest dan terug naar de couveuse. Omdat Louise dat ook had gehad, maakte ik me geen zorgen (ik wist ook niet wat er juist gebeurd was). De gynae zei dat ik weer veel bloed was verloren.
Kris bleef bij Emiel en ik werd naar de kamer gebracht.

Om half zes mocht ik in de rolstoel naar Emiel. Het viel me op dat hij enorm piepte. Zijn borstkas viel in als hij inademde en hij kreunde ook als je hem aanraakte. Hij kreeg 40% zuurstof in zijn couveuse gespoten. Ik vroeg of ze konden vragen aan de kinderarts om uitleg te komen geven.
Na een eindje kwam de kinderarts. Hij gaf een hele uitleg dat hij het waarschijnlijk lastig had gehad tijdens de bevalling en wat door elkaar was geschud, maar dat alles in orde was. Foto’s nemen had geen zin… ‘Wat ben je met een hele resem foto’s…’ We vertrouwden op zijn deskundigheid. Mama kwam ondertussen aan met Louise. Ook ome Sam kwam aan. Later kwam ook tante Carine langs.
Ik vroeg aan de verpleegster of ze nog eens Nele wou sturen zodat zij mij ook nog wat info kon geven. Nele deed dat en ik was wat meer gerust gesteld.
De zuurstof werd even verhoogd tot 45%.
Tegen de avond toe was de zuurstof wat verminderd naar 35%. Op vraag van de verpleegster (en kinderarts?) nam men wat bloed af van Emiel. Dit bleek allemaal in orde te zijn.

Ik ging slapen en probeerde me rustig te houden… Toch kwamen de tranen, maar ik hoopte erop dat Emiel tegen de morgen bij mij kon zijn.

Toen ik opstond ging ik voorzichtjes naar Emiel. Hij lag er piepend bij. Zijn zuurstof was opnieuw verhoogd tot 40%. Hij maakte veel stoelgang en had net last van krampjes.
Emiel werd rond 7 uur wat gewassen. Toen hoorde ik hem wat huilen… Zijn lengte en de omtrek van zijn hoofdje werd niet gemeten om hem zo weinig mogelijk te irriteren. Hij werd wel opnieuw gewogen en woog ondertussen 4 kilo 356, hij was dus omlaag gegaan. Ik was gestart met afkolven, maar hij mocht nog niet drinken. Hij kreeg ondertussen een sonde in de maag met water met vitaminen.

Ik maakte me zorgen. Want hij deed toch heel raar. Mama ging dan maar naar Dr De Jaegher (onze kinderarts). Zij was vandaag ook wel niet van wacht, maar mocht ze kunnen (lees mogen) wou ik dat zij Emiel even bekeek. Je eigen kinderarts… daar heb je toch iets meer vertrouwen in. Zij sprak blijkbaar de andere kinderarts aan.
Ondertussen werd de zuurstof verhoogd tot 45%.

Iets na de middag kwamen beide kinderartsen in de kamer. De ene kinderarts deed een hele uitleg. Onze kinderarts zei uiteindelijk dat hij geen goede kleur had en dat hij niet juist en goed ademde. Toen zei die andere dat ze nog eens bloed zouden afnemen en een foto van de longen zouden nemen. Oef… dat was hetgeen ik wou. Zekerheid zou er nu wel komen. Ondertussen was de zuurstof verhoogd tot 50%.

De foto werd genomen en wij gingen naar Emiel kijken. De verpleegster die bij Emiel was, hield hem goed in de gaten. De zuurstof was ondertussen verhoogd tot 55%. Ook vroedvrouw Nancy kwam binnen in de prematuren en vroeg of ik niet moest zitten. Ik wou niet, ik wou eerst meer weten. De kinderarts kwam binnen. ‘We gaan eens kijken naar de foto’s. Hoe moet ik dat openen…’ vroeg hij aan de verpleegster… Wij stonden erbij toen hij naar de dienst radiologie belde om samen de foto te bespreken. Had hij toen maar gevraagd of we even weg gingen… ‘Ja, ik zie dat. Dat is inderdaad niet goed. Goed dat je die tweede foto nam. Ja, dat is geen juiste kleur. Wel aan de andere kant dan je verwacht. Ja, daarom dat we dat niet hoorden… Operatie.
Overplaatsing…’ Kris en ik stonden aan de grond genageld.
Hij legde de telefoon neer. ‘Goede mamaatje…’ toen heeft hij een uitleg gegeven die over me ging. Enkel het feit dat zijn ene long van binnen naar buiten was geklapt en dat er ook iets op zijn andere long was te zien (zweverik, niet erg) spookte in mijn hoofd. ‘Daarvoor zal hij naar Brugge of Gent moeten. Ik kijk waar er plaats is.’ Omdat ze een infus gingen steken besloten Kris en ik naar de kamer te gaan. Ik huilde, Kris probeerde hem sterk te houden, maar zakte ook in elkaar op de kamer.

De verpleegster kwam even polshoogte nemen en vroeg of we het begrepen. Af en toe belde ik hen en stelde hen een vraag. Ze probeerden die goed te beantwoorden.

Vanuit de verte hoorden we de ambulance naderen. Vanuit AZ Sint Jan Brugge kwam die. Ondertussen kwamen oma en opa aan, mammie en Louise, ome Sam (die ik opgebeld had). Ik was boos. Heel boos en ik voelde onmacht en ongeloof.

Dr Decaluwe van Brugge kwam ons uitleg geven. Ze hadden Emiel in een speciale couveuse gelegd. Hij was volledig verdoofd, kreeg 70% zuurstof geintubeerd (dus rechtstreeks in de longen). Het vermoeden was dat hij te veel vruchtwater binnen had gekregen, dat daardoor een longblaasje was gesprongen en dat hij zo een kalplong had gekregen. Hij was stabiel voor vervoer en ze namen hem alleen mee. Dr Decaluwe vermoedde dat dit in twee a drie dagen opgelost zou zijn, maar dat het niet zeker was.

Ik kreeg bloed toegediend en Dr Boone, mijn gynae, kwam nog even polsen hoe het ging. Hij zei dat ik zeker mocht gaan naar AZ Sint Jan Brugge, dat dit meer dan normaal was. Oef! Hij zei dat er misschien best ziekenvervoer geregeld werd.

Ondertussen kwam ook tante Carine aan… Veel tranen, veel verdriet… Ongeloof, verschrikking… Angst voor het onbekende…

Emiel was ondertussen een eind weg en ik belde met de dienst neonatologie in Brugge. Ze zeiden dat hij stabiel was, maar wel dat zijn bloedwaarden niet goed waren.
De kinderarts van wacht kwam ook nog even. Hij zei dat hij nog niet gebeld had naar Brugge… Ik zei dat ik wel gebeld had en ik zei wat gezegd was door Dr Decaluwe. De kinderarts onderbrak me. Hij zei gaf aan alles wat ik zei een uitleg… meestal anders dan Dr Decaluwe uitlegd had. Ik was in de war… Dan stond hij recht en zei dat hij nog even naar Brugge zou bellen…

Als ik al mijn bloed gekregen had, vertrok ik met Kris naar Brugge. Geen ziekenvervoer… Ik voelde me slapjes en mottig. Door de drukte had ik er ook niet meer naar gevraagd… en men had er misschien ook niet meer aan gedacht.

 

Ik was tevreden van de opvang die ik kreeg van de verpleegsters en vroedvrouwen. Ze stonden ons bij, antwoorden op onze vragen en lieten ons ventileren...