Kris ging 's nachts nog even tot bij Emiel. Toen hij om 1 uur 30 terugkwam had hij goed nieuws. De dokter (De Caluwe) had hem aangesproken en gezegd dat als hij nog even geduld had, ze de beademing volledig zouden stoppen. Ze hadden zijn tube uitgehaald en hij ademde nu volledig zelfstandig. Hij kreeg wel nog 30% zuurstof in de couveuse gespoten. Wauw! Eindelijk!

Ik belde rond 2 uur nog eens terug om te horen hoe hij het deed. Hij had het vooral nog moeilijk om rustig te ademen, maar verder zag het er goed uit.

Onze flinke Louise sliep die morgen tot kwart na zeven, dus hadden we ook nog wat rust. We maakten ons klaar en zorgden dat we op tijd in Brugge waren. Om 11 uur hadden we namelijk een afspraak met Dr Decaluwe.

Toen we aankwamen had Emiel geen buisjes meer in zijn neus, wel nog plakkertjes, een infuus en navelkatheders. Dit was voor antibiotica, vocht en nog wat...

Emiel was ook gewogen: 4 kilo 555 (maar wel met pamper, spalk (bij infuus) en buisjes). Daarnaast was zijn hoofdje gemeten: 38 cm. Ook de lengte hadden ze gemeten: 56.5cm... Wauw. Blijkbaar hadden ze hem ook gemeten toen hij aangekomen was, maar omdat hij toen getubeerd was (voor ademhaling), konden ze hem niet precies meten. Toen was het 55 cm. De verpleegster zei dat ze hem ook nu moesten op een andere manier meten (om toch niet te veel te storen), dus dat het ook wel een vertekend beeld kon zijn... maar 56.5 cm zou toch zo goed als correct zijn.

Hij antwoordde op al onze vragen:

- Hoe gaat het nu?

--> Nog wat moeite om rustig te ademen. Bloed is ok. Antibiotica wordt binnenkort gestopt... Al heel wat beter dan de afgelopen dagen, maar we moeten hem nog tijd geven... Hij ziet ook geel.

- Hoe komt het dat hij zo geel ziet?

--> Ik heb bloedgroep O en Emiel A, net als Louise. Ik heb blijkbaar antistoffen tegen A in mijn bloed en dat kreeg hij blijkbaar binnen en daardoor moet hij onder de lamp (net als Louise). De hele juiste uitleg weet ik niet meer... heel ingewikkeld. Hiervoor moet hij dus nog enkele dagen onder de lamp.

- Hoe lang nog?

--> Rustig ademen kan nog 48 uur duren (dus tot donderdag)

- Wanneer mag hij drinken en mag hij van flesje of sonde?

--> Zullen ze binnenkort mee starten, maar waarschijnlijk via sonde. Omdat zelf zuigen nog wat moeilijk is en weer problemen met ademhaling kan geven (ook verslikken zou wat meer problemen kunnen geven).

- Kan Emiel nu vlugger een klaplong krijgen door vb inspanning of te hard te huilen?

--> Niet vlugger dan andere kinderen

- Kan hij vlugger infectie krijgen?

--> Niet vlugger dan andere kinderen

- Wat is er nu aan de hand geweest met Emiel?

--> Samenloop van factoren: premature longen, weinige klaplong links, bovenste stuk rechterlong ingeklapt, infectie

- Mag ik hem eens vasthouden....

Op die laatste vraag lachtte hij even. Hij zei dat ze dat normaal niet deden, want dat dit gevaar inhield voor de katheders die in zijn naveltje zitten (kan verschuiven en kan infectie veroorzaken). Maar omdat hij nu een weekje oud is... zou hij even met de verpleegster overleggen.

De verpleegster had een kleine drie kwartier de tijd nodig om Emiel klaar te maken. De kabeltjes moesten verlengd, alles moest goed vastgeplakt, de metertjes moesten goed vastgelegd... Na heel wat zwoegen van haar, was het zo ver. Ik zat al eventjes met tranen in mijn ogen... Ze legde een doek op mij (voor warmte) en brachten hem. Ik dekte hem vlug dicht. Ik kreeg ook een buisje dat zuivere zuurstof spoot, voor mocht hij het te moeilijk krijgen.

Zalig! Tranen, geluk... een beetje angst (opletten op waarden, kijken dat zijn keeltje niet te veel dicht zat, dat hij niet te veel in elkaar zakt....) Ik genoot van alle teugen. Terwijl we daar zaten en papa foto's trok en filmde (en ook dicht bij ons kwam), kwam ome Sam en Julie in de bezoekersruimte. Ome Sam schrok even omdat hij hem niet zag liggen... maar het toen hij mij zag glunderen wist hij dat het ok was.

Ik genoot enorm... ik neuriede een liedje dat ik zong toen hij nog in de buik zat... en hij viel zachtjes in slaap... Zalig... Hij keek me ook soms aan... met ogen van... 'Dag mama'.

Hij kreeg ook een tuutje om te leren zuigen, maar het lukte heel moeilijk...

Na drie kwartier moest ik hem terug afgeven. Even op voorhand gaf de verpleegster al signalen... zo kon ik me voorbereiden. Net als het uithalen moesten ze hem met twee terugleggen om heel voorzichtig te zijn.

Ik was ongelooflijk gelukkig... ik stond wel op ontploffen, want ik had net een afkolfmoment overgeslagen. Na het eten en afkolven, gingen we terug. Emiel sliep tegen toen. We wilden hem niet wakker maken, hij lag ook onder de lamp met zijn brilletje op... maar toen we tegen de verpleegster spraken, kwam hij wakker. Hij bewoog en zijn oogjes waren (onder het brilletje) open. De verpleegster zei dat hij gewaar was dat wij er waren... O mijn lieve Emiel!

Hij had ook terug een sonde door zijn neusje om slijmpjes uit zijn maagje te halen (en eventueel vocht/voeding toe te dienen).

De verpleegster zei dat ze rond 18:00 zou proberen om via flesje te drinken... Ze wou het proberen.

Daarna gingen we naar huis want onze flinke Louise moesten we ophalen en we moesten ook nog heel wat regelen... (ongelooflijk hoeveel er te regelen valt).

Om 19:00 telefoneerde ik nog een keertje. Hij had nog steeds moeite met rustig te ademen... De dokter had ook proberen een diepe katheder te stoppen (want die navelkatheder mocht er niet langer in omdat zijn naveltje moest toegroeien), maar dat was niet gelukt. Hij kreeg nog steeds 25% zuurstof. Het drinken was niet bijster goed gegaan. Hij had 5cc gekregen en dat lukte toch moeilijk. Ze zei dat er ook de laatste dag zoveel veranderd was voor hem, dat we hem tijd moesten geven. Hij kreeg ook nog andere vloeistof toegediend en hij was (door het proberen steken van de katheder) afgekoeld. Dus had hij misschien niet zo een behoefte aan drinken.

De volgende voeding was drie uur later... Afwachten en duimen kruisen!