Langzaam aan gaat het beter
Woensdag 20 mei 2009
Emiel dronk afgelopen nacht zijn flesje (5cc) uit, maar had achteraf opnieuw een versnelde ademhaling. Daarnaast moet hij nog een eind onder een lamp liggen... Hij wist ook eerst niet wat hij juist moest doen met dat ding dat in zijn mond werd gestopt.
Tegen 11 uur waren wij terug in Brugge. Emiel had net zijn flesje gekregen en de verpleegster vroeg of ik hem (in zijn couveuse) wat recht wou houden. Vasthouden mocht niet... Jammer. Hij kreeg ook een fopspeentje (iets wat Louise nooit kreeg) omdat hij zo de zuigreplex kon oefenen...
Tegen de avond werd de hoeveelheid van 5 cc naar 10 cc verhoogd... Zijn ademhaling was nadien nog versneld, maar het was al iets beter. Het drinken ging nog steeds moeilijk in het begin. Vooral het doorhebben wat er moet gebeuren.
Emiel gaat er voor ... en mama dus ook. Afkolven maar... melk genoeg! En dat voor mijn schatje... want meer kan ik op dit moment niet doen.
Donderdag 21 mei 2009
's Mogens kregen we het goede nieuws dat Emiel zijn best doet met drinken en dat de dosis van 10 cc naar 20 cc verhoogd is.
Ik vroeg hen of ik melk moest meebrengen (want ze geven hem afgekolfde moedermelk) en dat was het beste (want de dosis was immers nu verhoogd).
Men zei ook dat het goed was als we tegen 11 uur aanwezig waren, dan kon ik hem een flesje geven... En dat was iets wat ik zeker wou.
Om 11 uur waren we gelukkig aanwezig in het ziekenhuis. De verpleegster toonde dat de katheders uit de navel van Emiel waren (dus hem vasthouden hield minder risico in). Hij had wel nu twee infuusjes (in voetje en in handje). Er werd om de tijd een andere gebruikt... Daarin kreeg Emiel nog extra vitamines... Daarnaast lag hij onder twee lampen (want hij zag nog enorm geel) en daarboven werd een deel van de couveuse afgeplakt met aliminiumfolie.
De verrassing kwam toen... ze vroeg of ik al gekolfd had. Daar we een uur in de file hadden gestaan, had ik nog de tijd niet gehad om af te kolven... Gelukkig dus, want ik mocht hem aanleggen. Mijn geluk kon niet op. Ik moest me inhouden want ik ging anders een kreet uitbrengen.
Ik mocht eerst zijn themperatuur nemen (37.1), dan mocht ik zijn luier verschonen (amai, hij kan net als zijn zus stoelgang maken)... en daarna was het grote moment aangebroken. De verpleegster zei ook dat hij nu 60 cc mocht drinken. De bedoeling was hem eerst aan te leggen en dan te kijken hoe hij drinkt en vervolgens nog een flesje te geven.
Emieltje kwam bij mij liggen. De buisjes (infuusjes) zaten wel wat in de weg... maar ik voelde me intens gelukkig. Wat rook die lieve schat goed! Ongelooflijk. Eindelijk dicht bij mij en hem de borst geven... Hij moest wat zoeken en begreep niet goed wat hij moest doen, maar uiteindelijk zoog hij zes korte momentjes goed. Het was een begin... De verpleegster zei ook dat we hem tijd moesten geven. Hij had immers een hele tijd beademd geweest en het zuigen moest nog op gang komen.
Daarna mocht ik hem nog het flesje geven. Emiel was heel moe van te zuigen aan de borst en het was hem wakker houden... Hij moest nog zeker 40 cc drinken van het flesje om genoeg binnen te hebben. Hij viel af en toe in slaap... Het is ook zo zalig warm bij mama...
Ook papa gaf hem even het flesje... maar ook bij papa was het zo zalig warm... De verpleegster nam toen over.
Daar mammie en Louise meewaren (en het ondertussen al over de middag was), gingen wij door. Na het eten gingen we naar huis... Normaal moest hij om 14:30 nog een voeding hebben, maar omdat het zuigen aan de borst intensiever is dan aan het flesje, gaven ze liever dan een flesje. Dan waren ze ook zeker dat hij 60 cc binnenhad.
Om 18:00 waren we opnieuw in het ziekenhuis. Dit keer enkel Kris en ik. Even genieten van onze flinke zoon... Ik mocht opnieuw zijn verzorging doen. Hij had een flinke plaspamper. Zijn themperatuur was ook goed. Ik legde hem opnieuw aan... Emiel moest opnieuw zoeken, maar het ging al iets beter dan de eerste keer. Hij keek me ook heel intensief aan... Zalig! En opnieuw ... wat rook hij lekker. Eindelijk mijn kleine manneke dicht bij me. Na al het knokken... De verpleegster zei dat hij wat tijd nodig had om te drinken... Ze benadrukte nog eens dat ihj immers heel heel erg ziek was geweest... Een krop in mijn keel...
Na de ene kant, mocht ik hem nog eens aanleggen aan de andere kant en daarna mocht ik hem nog het flesje geven. Hij dronk beter dan die voormiddag...
Manneke... we zijn op goede weg!