Twee stappen vooruit, eentje achteruit
Vrijdag 22 mei 2009
In de voormiddag reden Kris en ik samen naar Brugge. Toen we daar aankwamen kregen we te horen dat zijn voeding opnieuw verhoogd was. 60 cc moest hij nu drinken. Het drinken verliep nog steeds moeilijk. Maar achteraf was zijn ademhaling wel beter. Oef, een opluchting.
Toen ik hem aanlegde moest hij inderdaad opnieuw zoeken wat hij moest doen. Hij was enorm moe. De verpleegster had het voorspeld dat het niet zo goed ging gaan, want dat hij heel slaperig was.
Gelukkig krijgt hij via een infuus nog altijd voedingsstoffen bij... dat heeft hij ook nodig want hetgeen hij maar drinkt is echt niet voldoende voor zo een grote jongen.
Tegen de avond gingen we terug. Dit keer was Louise mee. Papa bleef met Louise in de bezoekersruimte... Nu en dan kwam ze even aan het raam kijken wat mama daar aan het doen was met dat babytje. Emieltje dronk goed. Hij was ook goed wakker. Toen een verpleegster (terwijl ik hem even rechthield om te boeren) aanspak, keek hij haar aan. Hij kan zo mooi kijken en volgen... schitterend gewoon!
Mammie en pappie (die terug was van Thailand) kwamen hem ook even bewonderen. Ze kwamen even in de couveuse... Wat fijn om hem te kunnen tonen met minder buisjes. Hij heeft enkel nog die sonde in zijn neus (dat is om de slijmpjes weg te zuigen), nog een infuus en nog enkele sensoren om alles goed op te volgen. Zijn couveuse ligt nu al niet meer helemaal vol met draden en buisjes, zoals in het begin.
De lamp blijft wel nog... Dat is nodig om die gele kleur weg te krijgen.
Toen ik naar huis ging, was dat met goede hoop... Hij doet het echt goed... Stapje per stapje...
Zaterdag 23 mei 2009
Emiel dronk die morgen redelijk goed. Hij doet echt goed zijn best... Maar je ziet dat hij het wel nog heel moeilijk heeft.
Emiel lag niet meer onder twee lampen, maar lag maar onder 1 lamp meer. En hij moest ook niet meer continu eronder liggen, maar drie keer vier uurtjes...
's Avonds huilde hij vaak toen ik hem aangelegd had. Na het drinken zagen we wat er aan de hand was. Zijn armpje, waar zijn infuus inzat, zat dik. De verpleegster hield het er uit en zette de extra voedingsstoffen af. Toen belde ze de dokter, die een nieuw infuus ging komen stoppen. Opnieuw was hij heel goed wakker. De verpleegster hoopte dat ze van 7 voedingen naar 6 zou kunnen gaan, op die manier moet hij wel wat meer drinken per keer, maar dan kan hij tussendoor wat meer slapen. Het drinken duurt wel heel lang bij hem. Tegen dat hij een flesje uit heeft, is het bijna weer tijd om te eten. Daardoor is hij dan ook soms heel moe.
Zondag 24 mei 2009
's Morgens belde ik om te horen hoe het met hem ging. Eigenlijk was dat wel goed, maar het dirnken ging nog niet goed. De verpleegster zei dat ze die nacht niet op 7 of 6 voedingen waren overgeschakeld, maar teurg op 8. Op die manier moest hij minder drinken in een keer. Zijn bloedwaarde (geel zien) wisten ze nog niet, dus ze wisten niet of hij wel of niet onder de lamp moest. Pff, de moed zakte me in de schoenen. Het huilen stond me nader dan het lachen. Wat voelde ik me emotioneel zwak. Ik weet dat het heel wat beter gaat met hem en dat hij van ver komt, maar als er een kleine verbetering is, dan is het net of het weer achteruit gaat...
We reden tegen de middag naar daar met Louise mee. Kris ging met Louise in de bezoekersruimte en ik ging binnen bij Emiel. Wat was dat schrikken... Emiel lag niet meer in een couveus, maar in een gewoon bedje. In zijn handje zat nog een infuusje (maar het was niet aangesloten) en hij lag nog aan de monitor. De lamp was ook weg.
De verpleegster (en assistenen) lachtten: 'Verrassing'. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik was vertrokken naar Brugge met het gedacht dat er niets echt verbeterd was en nu zag ik hem daar zo liggen.
De geligheid moest opnieuw dinsdag gecontroleerd worden. Het infuus werd niet gebruikt. Dat wou zeggen dat hij alles zelf moest drinken (100 cc). Omdat hij het misschien niet allemaal zelf kon, had hij een sonde. Die sonde zouden ze gebruiken om de overige melk in te spuiten.
Ik mocht hem vastnemen zonder dat ik me zorgen moest maken over draden die ergens vasthingen, ik mocht hem verzorgen op een kussen (voordien altijd in de couveuse)... Zalig. Ik werd een kamertje toegewezen om hem borstvoeding te geven... eventjes apart... niet in de ruimte waar iedereen me kon zien zitten... Zo zalig! Geluk alom! Ik moest me bedwingen om niet te huilen...
's Middags gingen we eten bij mammie en pappie (iets wat ik vaak gedaan heb de laatste dagen). Ik kon niet zwijgen over het feit dat ik zo gelukkig was. Ze hadden ons ook gezegd dat hij waarschijnlijk maandag of dinsdag terug zou vervoerd worden naar Tielt. Hij moest wel nog zeker naar Tielt (voor voeding en voor controle bloed geel zijn). Ik was zo gelukkig, maar tegelijk ook zo moe. En ik voelde weer de hele tijd de tranen komen. Voor anderen deed ik me sterk voor en sprak ik positief, maar eigenlijk durfde ik ook niet te veel te hopen...
En het bleek inderdaad dat ik niet te veel mocht hopen...
's Avonds ging ik terug. Emieltje lag nog in een gewoon bedje en werd verhuisd naar een afzonderkamertje. Dat was een kamertje waar hij alleen lag... Daar lag hij ook aan de monitor, maar hij lag niet meer in de 'zwaarste' kamer.
Ik mocht hem borstvoeding geven en genoot van het moment. Opnieuw dronk hij aan de ene kant goed en de andere kant niet goed... Hij was moe... Het flesje ging ook heel moeizaam... En toen de verpleegster de rest inspoot (sonde), lag hij half te slapen. Even later spoog hij heel veel weer uit. Emiel en ik zaten onder de zure melk... Zijn maagje kon het nog niet aan of hij had een te grote inspanning moeten leveren om te drinken.
De verpleegster en ik verzorgden hem en tegen dan was hij goed wakker. Ze sprak me aan en stelde voor om morgen even geen borstvoeding te geven (wel de melk, maar niet zelf te laten zuigen). Dit vooral omdat hij nog te zwak was. Ik hield me kranig. Het beste alleen is goed voor Emiel, maar ik had het o zo moeilijk. Toen hij even later nog huilde omdat hij krampjes had, liepen de tranen over mijn wangen. Ik veegde ze vlug weg, want nu moest ik genieten van he tmoment met Emiel...ook al had ik het moeilijk... Ze legde hem in zijn bedje en van zodra hij geen kik meer gaf (maar wel nog wakker was), ging ik ervan door. Ik kon mijn tranen moeilijk bedwingen. Emieltje moest ik achterlaten, hij was wakker, hij had me nodig, maar hij was nog niet ok. Hij heeft nog onvoldoende kracht om te drinken en dat moet eerst in orde zijn voor hij me mama mee kon voorgoed...
In de auto belde ik naar Kris (die thuisgebleven was om de routine van Louise weer wat goed te krijgen). Ik was helemaal overstuur. Ik had het gevoel dat we weer naar af waren. Zoals ik hem nu gezien had, zag ik hem wel overkomen naar tielt, maar zag ik hem nog een eindje daar moeten blijven...
De verpleegster sprak me ook aan over dag geel zien... Ze zei dat ik inderdaad antistoffen had tegen A (wat Emiel had). Louise heeft ook die bloedgroep en bij Louise is mijn bloed 'in gang geschoten'. Het heeft antistoffen aangemaakt. Bij Emiel kreeg hij die al tijdens de zwangerschap (mijn bloed dat vechtte tegen hetzijne)... Ze zien dat bij vrouwen die dit hebben, de zwangerschappen meer en meer risico inhouden. Als je dan opnieuw zwanger bent van een baby met die bloedgroep, dan breekt het bloed van de mama het bloed van de baby af. Dat wil dan zeggen dat ze langer onder de lamp zouden moeten liggen en eventueel een bloedtransfusie moeten ondergaan... Dat was ook even slikken. Ze zei dat ik het best eens met de gynae daarover sprak om meer informatie te krijgen... Dat zal ik dan maar doen als ik op controle ga... voor mocht er nog een baby komen (maar eerst wachten hoe het met Emieltje gaat...).
Daarnaast had ze ook gezegd dat kinderen die iets te vroeg geboren zijn last kunnen hebben van premature longen. Emieltje was 4 dagen te vroeg gekomen (door inductie). Ik vroeg haar dan of het op die aantal dagen stak en ze liet me weten dat dit inderdaad kon... maar zeker zijn ze natuurlijk niet.
Met al die informatie en die 'tegenslag van het eten', zat ik emotioneel diep. Ik zag het eventjes niet meer zitten. Wanneer zou ik die kleine mee kunnen nemen naar huis. Ik weet dat ik geduld moet hebben, dat hij in goede handen is... maar thuis staat de maxi-cosy klaar, staat een leeg wiegje, een leeg bedje... Zo lastig...
Eenmaal thuisgekomen lag Louiseke rustig te slapen en nam Kris me eens goed vast. Een stapje met de keer...