MAANDAG

Emiel en ik moesten nog wennen aan elkaar, daarom was het goed dat Kris samen met Louise in Limburg was. Ik wist dat ze daar in goede handen was. Emiel en ik bleven binnen en genoten van elkaar. Wat fijn om mijn ventje bij mij te hebben!

 

's Avonds kwam een vermoeide Louise terug. Ze had ook wat last van haar mondje, vermoedelijk haar tandjes en daardoor was ze wat lastig. Ze ging onmiddellijk slapen en de papa genoot van zijn zoon!

 

DINSDAG

De volgende dag woog ik voor en na iedere voeding Emiel. Het was niet simpel om zowel voor Emiel als Louise te zorgen. Het was vooral wennen omdat ik nog niet wist waarom Emiel huilde. Toen ik uit het moederhuis kwam met Louise wist ik waarom ze weende en wat er school, ik kende haar. Maar nu had ik een babytje bij mij en ik moest echt nog wennen aan hem. Louise was gelukkig heel lief. Toch kon ze niet tegen het gehuil, dat was de hele tijd zo. Als Emiel nog maar zijn keeltje openzette of even kuchte, dan wees ze en riep ze. Ik moest dan onmiddellijk van haar kijken of ze trok me bijna naar Emiel.

Louise zag Emiel als een levende pop. Ze nam hem vast, aaide hem... soms als ze boos was (en dat is als ze moe is), dan zou ze hem een duw durven geven. Ik probeerde er zo kort mogelijk op te regaeren... maar dat lukte niet altijd.

Louise wil ook constant bij Emiel zijn als hij wakker is. Als ik hem verschoon, dan staat ze aan de ververstafel en wil ze bij hem zitten. Ze kijkt dan, maar soms 'helpt' ze wel eens. Heel lief. En ze streelt hem ook de hele tijd. Heel voorzichtig over zijn bolleke!

 

Ik moest Emiel voor en na elke voeding wegen om te zien hoeveel hij dronk. Hij dronk meestal niet voldoende en dan was het een strijd om hem bij te geven (moedermelk in flesje). Hij wou het soms niet en ik had dan ook schrik dat hij niet genoeg dronk. De speen was ook anders dan die in het ziekenhuis en hij nam die niet goed vast. Ik besloot dan ook om Emiel een flesje te geven zonder hem ook aan te leggen. Op die manier kon hij wennen aan de speen. Ik woog hem ook voor en na om zeker te zijn dat de weegschaal juist woog. Hij dronk de eerste 50 vlot op, de volgende gingen heel wat moeilijker. Ik woog hem ook en de weegschaal gaf 80 gram aan, alhoewel hij 100 gedronken had.

Ik besloot om de volgende dag via vraag en aanbod te werken.

 

De vroedvrouw kwam ook langs en ze zei dat hij er toch nog wat geel uitzag. Verder zag ze dat hij goed dronk.

 

WOENSDAG

Ik legde Emiel aan volgens wat hij vroeg. Omdat hij 's nachts nog twee keer wakker kwam en Louise overdag ook heel wat aandacht vroeg, was ik moe. Ik probeerde me goed te houden en rustte zo vaak ik kon. De momenten met mijn twee schatjes waren wel heel zalig. Ik genoot ervan!

 

's Avonds startte Emiel zijn huilmoment. Soms huilde hij ononderbroken voor twee uurtjes of meer. Dat was wel wat zwaar. Tante Carine, Eline en Lisa kwamen langs om hem te bewonderen. Samen met Kris zetten de meiden ook het bedje in elkaar. Het is een nieuw bedje voor Louise en Emiel krijgt dan haar bedje (dat kan je verhogen).

 

DONDERDAG

Spannend... ik wastte eerst Emiel en legde hem in bad. Toen kleedde ik Louise uit, haalde Emiel uit het bad en zette Louise erin... mijn baby-carwash. Het was nu de derde keer en het ging al vlot. Louise genoot van het bad en ik gaf Emiel vervolgens de borst. Zij kon zo langer spelen in het water en ik was op mijn gemak. Het enigste dat wat ongemakkelijk was, was dat ik op een klein krukje moest zitten bij het badje (om Louise in de gaten te houden). Niet echt bevorderlijk voor de rug... Vervolgens beide kindjes in orde doen en op weg. Samen terug naar het ziekenhuis.

Zowel Louise als Emiel hadden een afspraak.

Eerst stopten we nog even langs de neonatologie in Tielt. De verpleegsters en vroedvrouwen kwamen even naar Emiel kijken. Het was raar om daar terug te zijn... maar ik was blij dat ik nu in de gang stond met baby (terwijl ik er meestal stond zonder baby).

 

Tante Carine was er ook om me te helpen want met twee baby's naar de dokter is niet niets. Normaal gaat mammie mee, maar zij genoot nog even van de Spaanse zon. Eerst was Emiel aan de beurt. Zijn longen klonken heel goed, hij zag nog geel... maar bovenal... zijn gewicht was goed omhoog! Dat is fijn! Oef! Ik mag voortaan vraag en aanbod geven en moet hem niet meer voor en na wegen (tenzij is het zelf wil weten).

Hij kreeg een goed rapport van de dokter! Yes! De dokter zei nog eens dat hij toch wel heel erg ziek was geweest... Oh het ventje toch. Nu besef ik meer waar hij doorgemoeten is, maar als je er voorstaat, moet je er door he.

Binnen twee weken moet hij wel terug voor een bloedonderzoek (omdat zijn bloed afgebroken wordt --> kan bloedarmoede geven en om zijn billirubine=geel zien te controleren).

Dan was Louise aan de beurt en toen kwam het uit. Het waren niet de tandjes, maar het is het mondje dat pijn doet. Ze had, een week voor de bevalling, een onderzoek gehad en toen bleek dat ze met spruw zat. Nu had ze dat nog een beetje, maar haar mondje zat ook vol met aftjes. De dokter kon er zes tellen, maar vermoedelijk zaten er meer. Aiai! Daarom dat ze niet veel meer at. De oorzaak weet de dokter niet, maar het kan natuurlijk te maken hebben met vermoeidheid (door het onregelmatige chaotische leven).

Louise moest eigenlijk op onderzoek om opnieuw haar bloed te testen. Ze had drie maand geleden bloedarmoede en ijzertekort en dat moest nu opnieuw gecontroleerd worden. Het was met traantjes, maar ze was direct weer flink. (Resultaat: geen bloedarmoede meer en ijzer is nipt ok).

 

VRIJDAG

Vandaag kwam voor de eerste keer de kraamhulp. Oef, eventjes op het gemak de borst geven... Daarna hielp Sophie me. Ze maakte eten, stofzuigde en lette op Emiel/Louise. Ik kon ook, toen Louise sliep, wat slapen.

 

Tegen half twaalf kwam Joke van Kind en Gezin om Emiel in te schrijven. Ik had met Dr De Jaegher afgesproken om de spuitjes via haar te geven (voor mijn eigen gemoedsrust).

 

's Nachts komt Emiel (na een voeding rond elf uur) nog een keertje wakker en dan in de vroege morgen. Het loopt dus al beter. De vroedvrouw had gezegd het tijd te geven. Hij moest leren dat ik nu voor hem zorg (in plaats dan de verpleegsters) en ik moest aan hem wennen. Ook al is hij komende dinsdag vier weken, toch moet ik hem zien (op vlak van ritme) als een boorling van een weekje.

 

's Avonds kwam mammie af. Ze kwam rechtstreeks van zaventem om Emiel vast te houden. Eindelijk! Wat was ze, net als al de rest, blij!

 

ZATERDAG

Na een huilnachtje, kwam Emiel wakker. Het eerste weekendje met ons viertjes. Eindelijk kunnen we 'ons viertjes' zeggen.

We gingen naar mammie en pappie (en ome Sam) en namen daar de eerste gezinsfoto. Zo zalig. Soms word ik overweldigd door een ongelooflijk gevoel. Geluk... en toch ook tranen, tranen van geluk, maar ook trots dat mijn kliene ventje zo gevochten heeft!

 

ZONDAG

Stemming... pfff... Niet echt heel fijn, maar wel een leuke gezinsdag. Eerst weer de baby-carwash met papa erbij. Louise is door het dolle heen... Emieltje laat het over hem gaan. Als we terugkomen van de stemming, huilen beide kindjes in de auto. Eenmaal thuis geeft Kris Louise eten en ik Emiel. Louise gaat dan vlug slapen, want het was al een lange voormiddag... Emiel blijft bij ons terwijl we eten.

"Fijn toch he" zijn de woorden van een trotse papa. Hij vindt het ook zalig om beide kindjes bij zich te hebben, ondanks het feit dat Emiel ligt te krijsen en we een zware voormiddag hebben. De trots straalt van hem af.

 

Ik merk dat ik, in vergelijking met Louise, Emiel als baby veel meer opneem. Vanaf het moment dat hij huilt, moet ik me inhouden om hem niet te nemen. Hij heeft ook al zoveel meegemaakt. Toch probeer ik me in te houden.

 

Ons manneke is thuis... het is wennen, het drinken is nog ongestructureerd, de nachten zijn heel kort, maar we hebben hem thuis... Wat wil een mens nog meer!