Emiel maakte reeds zoveel mee... Zo jong nog... En dat doet iets.

 

Ik weet nog dat ik Louise zomaar aan iedereen gaf. Iedereen mocht haar vasthouden. Nu is dit anders...

Ik weet nog dat ik Louise liet liggen als ze hard huilde (ook al weet ik nu dat ze pijn had, maar toen wist ik dat nog niet). Nu is dat anders...

 

Emiel geef ik niet vlug weg. Buiten Kris en ik, hadden (tijdens zijn eerste twee weken thuis) maar enkele mensen hem mogen vasthouden. Ik had steeds opnieuw schrik dat er iets zou gebeuren en ik wou hem (egoïstisch dat het was/is) voor mij alleen.

Als Emiel huilt, dan neem ik hem ook vlugger op. Ik vind dat hij al genoeg heeft afgezien. Hij begint het al door te hebben denk ik (ook al zeggen ze dat ze dit pas vanaf 6 maanden beginnen weten).

En dan dat fopspeentje. Hij kreeg eentje in Brugge en ook eentje in Tielt om hem te troosten en te leren zuigen, waardoor hij nu ook wel met eentje 'gepaaid' wordt. Daardoor heeft hij nu een tuutje. Hij krijgt het meer van mij dan Louise... maar hij neemt het wel niet altijd.

 

Ik probeer zo veel mogelijk het positieve in te zien, maar ik moet toegeven dat ik nu nog (Emiel is ondertussen bijna drie maanden) vaak de tranen voel komen. Zo plots... gewoon door hem bezig te zien. Die angst bekruipt me dan... De krop komt me dan in de keel. Weten dat we hem bijna kwijt zijn geweest, weten dat hij zoveel meemaakte. Maar hij vocht... hij wou bij ons zijn!

 

Zoiets meemaken doet iets met een mens... Maar het goede aan alles is dat ik des te meer geniet van de momenten samen met mijn gezinnetje en met mijn families... Van elk moment moet je profiteren.