Emiel was nog maar een tweetal weken thuis, toen ik opmerkte dat hij vaak met zijn benen stampte, dat hij vaak met zijn armpjes sloeg... Ik probeerde er niet aan te denken en hem te troosten.

Even later overstrekte hij zich ook en herkauwde hij na elke voeding.

 

Nu en dan gooide ik een visje naar Kris, mijn ouders, Krises ouders, tante Carine... Ze merkten ook op dat hij wel hard kon krijsen, maar ze vonden wel dat het niet zo erg was zoals Louise. Ik mocht er niet aan denken... dus probeerde ik het niet te doen. Ik wou ook niet overkomen als een moeder die zoekt naar iets...

 

Toch bleef het schreeuwen erger worden en ik gooide ook een visje naar Vroedvrouw Virginie die hem ondertussen bezigzag. Ik was al gestopt met innemen van melkproducten (zodat een melkallergie uitgesloten kon worden) en ik had dit al met de kinderarts (vijf dagen voor het bezoek van de vroedvrouw) besproken. We hadden toen afgesproken het af te wachten...

Virginie had het visje niet direct door (had het waarschijnlijk te suptiel gevraagd) en begon even later over 'Ik heb een vermoeden dat hij reflux heeft'. Ik had het ook al wel vermoed, maar toch was het een donderslag. Na de moeilijke periode met Emiel, was het beter en hadden we hem bij ons. Ik mocht er niet aan denken dat we hetzelfde gingen meemaken als bij Louise...

Ik belde naar de kinderarts en doordat Louise het in de tijd gehad had, mocht ik direct starten met Zantac. Ik moest drie weken later op controle (en ook voor de eerste spuitjes - 2 maand) en moest dus niet na 14 dagen gaan.

 

De eerste dagen had ik de indruk dat het 'hielp'. Emiel kwam me rustiger over... tot ik hoofdpijn had van een schreeuwdag. De hele dag schreeuwen... dat was een dinsdag... Ik sprak Conny (kraamzorg) erover aan en vervolgens mijn moeder. We besloten om wat af te wachten.

De dag erna was het echter opnieuw heel erg en maakte ik een afspraak. Ik mocht (gelukkig) direct gaan die donderdag.

 

De donderdag besluiterde de kinderarts mijn verhaal. Ik had het eetschema en de huilbuien van Emiel bijgehouden. Ik gaf ook aan dat hij heel moeilijk stoelgang maakte en dat hij misschien daardoor ook lastig was. Dr De Jaegher zei dat het toch daardoor niet kon zijn dat hij zo lastig was. Ze zei ook dat ze eigenlijk direct met de medicatie zou kunnen starten (zoals van Louise), maar dat het beter was om ook het onderzoek te doen. Ik was het volkomen met haar eens... Iets geven en niet zeker zijn, daar zijn we niet voor.

 

Dat weekend was het babyborrel... Ik mocht vanaf zaterdagmorgen geen zantac meer geven. De arts had me aangeraden om een supootje te steken op de dag van de doop. Het was immers zo dat hij nog lastiger ging worden. Ik mocht dit doen zolang het niet de hele tijd was.

 

Ik besloot om het supootje achter de hand te houden en af te kolven. Ik gaf die zondag (doop en babyborrel) Emiel moedermelk vanaf het moment dat hij spartelde en sloeg met zijn armpjes. Op die manier verliep de dag heel goed.

Sommigen zagen wel dat hij 'last' had van iets... anderen vonden hem een superbaby.

 

Op 13 juli mocht ik met Emiel naar het ziekenhuis. Louise had (in de tijd) heel de tijd gekrijst, Emiel sliep! Ongelooflijk. Hij lag rustig en sliep de hele tijd tot ze het buisje door zijn neus moesten stoppen. Terwijl ik er bij Louise niet bij kon zijn (zag het echt niet zitten), zag ik dit bij Emiel wel zitten... Ik wou bij mijn ventje zijn. Ik had hem genoeg moeten laten afzien zonder dat ik erbij was... Nu wou en moest ik erbij zijn! De verpleegsters waren heel vriendelijk en vroegen geregeld hoe het ging, maar Emiel was redelijk flink tijdens die dagen.

 

Toen de kinderarts de dag erop kwam, dacht ik al dat ik het me ingebeeld had... maar niet dus. Opnieuw een refluxbaby. Emiel had het zelf iets meer procent van de tijd dan Louise. Maar Louise had het een langere tijd achter elkaar, Emiel had het meerdere kortere momenten...

 

Louise gaf ik eerst Losec (oplossen in water en in mondje spuiten), maar omdat dit voor haar niet voldoende was (werkte niet juist), schakkelde ik na een grote maand over op Omoprzoles... Emiel krijgt nu direct die kleine bollekes (wel nog kleinere dan Louise).

 

De bollekes geven lukte in het begin niet heel goed, maar het was even doorbijten...zeker voor Emiel. Het was lastig om hem te zien wurgen... maar het was en is voor zijn goed.

Na 10 dagen schakelde ik over van 1 dosis 's morgens, naar 1/2 dosis 's morgens en 1/2 dosis 's avonds... Na vier dagen was het verschil enorm... Hij slaapt nu 's nachts door... Overdag heeft hij nog wat last, maar binnenkort komt de vaste voeding, dus vermoed ik dat het ook nu vlug meer zal beteren...

 

Kortom, na een moeilijke start, genietende momenten en een weer wat moeilijkere periode, zijn we op goede weg!

 

En het ergste... als het bedenkt... is dat ik normaal vanaf 3 augustus terug moet gaan werken (al is het bij ons nog even verlof op het werk)... En Emiel doet het beter sinds 28 juli... Dus mocht ik opnieuw moeten starten (wat verschillende vrouwen toch moeten doen) zou ik niet veel hebben kunnen genieten. Gelukkig kan ik nog verlof nemen en komt er dan ouderschapsverlof. Het is niet dat ik niet geniet, maar nu zal ik nog meer kunnen genieten van mijn twee schatten!