'Het gaat minder moeilijk zijn om nummer twee 'achter te laten'...' Dat hoorde ik vaak zeggen. En toen kwam die dag daar... Maar het was niet minder lastig... Diep vanbinnen had ik het zelf nog wat moeilijker...

 

De woensdag voordat ik aan de slag moest was het zo ver. Ik maakte Emiel klaar om naar de creche te gaan. Grote zus Louise maakte ik ook klaar, maar zij mocht die dag bij mama thuisblijven. Ik laadde mijn kleine man en meid in de auto en vertrok, de krop al in mijn keel...

 

Lies, Suzy en Hannah waren heel vriendelijk en hartelijk. De weken ervoor was Louise langzaam gestart en ze wisten dat het voor mij lastig was om Louise achter te laten bij hen, dus wisten ze ook dat het me moeilijk viel om Emiel daar te laten. Ik hield me sterk. Emiel lachte vrolijk en ik wou dat zo houden. Louise stond er wat beteuterd bij en toen ze zag dat ik Emiel zijn muts afdeed, deed zij die ook af...

'Ga je hier blijven?' 'Neen!' Oef, dacht ik... gelukkig zal ik mijn meidje bij me hebben. Ik knuffelde Emiel hartelijk en gaf hem dan af. Louise stond te verwateren toen ze de kindjes zag spelen en ik vroeg of ze ook wou spelen. Ik had het nog niet helemaal gezegd en weg was ze! Krop in de keel... Ik droop stilletjes af... met een lach om alles wat te verbergen en om de kindjes geen angst te laten voelen.

Eenmaal thuis begon ik te poetsen... en poetsen...

Kort na de middag belde ik, ze hadden gezegd dat dit ok was. Emiel deed het schitterend en de grote zus zorgde goed voor haar broertje... Opluchting, maar ook een droevig gevoel dat ik ze niet bij mij kon houden...

's Avonds kwam Louise me in de armen gevlogen en Emiel lachte naar me. Eenmaal in mijn armen begon hij wat te trunten... mijn klein bazeke toch... Mama heeft je ook gemist!

 

De dinsdag erop begon mijn werkweek. Weer een krop in de keel en opnieuw superlastig! Maar Emieltje deed het goed en at goed, sliep goed, speelde flink! Dus mama moest ook flink zijn. Iedere keer ik hem die week afzette liepen de tranen over mijn wangen in de auto. Ik stak het weg voor hen, want ik wou niet dat zij ook begonnen te huilen, dat zou het alleen nog maar moeilijker maken...

 

Ondertussen zijn we al een maandje verder en Emiel is een schatje. Hij kan wel, net als hier, de boel op zijn kop zetten door enorm te krijsen als hij boos is of als er iets niet in orde is. Zo erg dat Suzy even geschrokken was en dacht dat er iets meer was... maar toen ze hem uit zijn bedje nam, lachte hij vrolijk. Mijn klein showventje!

 

Hij is daar goed, hij wordt goed opgevolgd en krijgt alles wat hij nodig heeft... Dus een moeder hoeft zich geen zorgen te maken... Het hoeft niet, maar de mama doet het wel. Elke dat opnieuw heb ik het wat moeilijk, maar toch merk ik dat het wel beter en beter gaat... Emiel is ook al groter en zijn grote zus speelt altijd dicht bij hem. En als Emieltje zijn keeltje openzet, dan gaat ze hem direct troosten... net of Suzy, Lies en Hannah dat niet zullen doen... Ze wil echt een grote zus zijn!

 

Mama kan gerust gaan werken want haar sloebers zijn in perfecte handen!