Emiel is grote broer!
Ons klein bazeke werd grote broer... ongelooflijk.
Dat mama's buik dikker werd, zag hij niet. Pas op het einde leek hij door te hebben dat er iets stond te gebeuren. Louise snapte het dan ook al heel goed en dus keek hij vol verwondering als zij liefdevol over mijn dikke buik vreef.
Uiteindelijk deed hij dat ook. Hij legde zelf lief zijn hoofdje er op... maar snappen... neen, toch niet.
En dan was het zo ver... hij was grote broer. Opgewonden liep hij de ziekenhuiskamer binnen en ging rechtstreeks naar mammie. Dat mama op het bed op hem wachtte om hem een dikke knuffel te geven, leek hem niets te doen. Hij verbleef dan ook al een nachtje bij mammie en dus zag hij haar eerst. Daarna was mama aan de beurt. Papa had hij reeds geknuffeld nadat hij van bij moeke kwam.
En dan ging Louise naar dat kleine wezentje in het bedje kijken . In het bedje dat vlak naar Emieltje stond, maar hij had het nog niet gezien. Hij keek lief naar haar toen papa hem boven het bedje hield en wees er lief naar. Hij aaide heel zachtjes... Heel voorzichtig...
Even later mochten ze samen op het bed van mama zitten... en Emieltje bleef verwonderd kijken naar dat kleine mensje...
De dag erop was hij nog steeds lief tot plots iedereen oog had voor de kleine man en niet meer voor hem... hij aaide niet, maar gaf de kleine meid een mepje. Gelukkig was het niet te hard. Marthe reageerde niet en hij gaf er haar nog eentje. Omdat iedereen toen zei dat hij niet mocht begon hij te trunten en gooide zich op de grond... Daarna was hij weer heel lief voor zijn zusje.
Ook vanaf het moment dat Marthe thuis is, is het een lieve en stoere grote broer. Hij gaat naar haar als ze huilt en trekt aan mijn broek om te laten zien dat ze weent. Maar als mama de borst geeft aan de kleine meid wil hij erbij zitten en als mama te veel aandacht geeft aan haar, dan moet zij het ontgelden... en krijgt ze een mepje van Emiel. Gelukkig doet hij dat maar zelden (voornamelijk als hij zelf heel moe is en bij mama wil zitten). Hij lijkt ook beter te snappen dat het niet mag en kijkt dan met grote deugenieteogen naar mij... Zo van... ik mag niet, maar zou ik het toch niet doen?
Verder begint hij te huilen als we weggaan en Marthe is niet mee. Ze moet mee van de kleine man die nu toch als anderhalf jaar is!
Een kleine stoere grote broer dus!