Verhuizen
Nog voor ik moest bevallen waren mammie en ik bezig met dozen in te pakken (enkele). Emieltje zat dan meestal in bedje en zag dit niet.
Vanaf oktober ging het inpakken vlugger en Emiel vond het leuk om alles wat mama in een doos stak, terug uit te halen of om andere dingen mee in te pakken... wie weet wat waar nog zit?
We startten met bouwen toen hij geboren werd (start droogzuiging toen) dus is de bouw met hem meegegroeid. Af en toe gingen we op bezoek en hoe verder we kwamen hoe leuker het werd. Zeker de laatste weken toen het vloertje er lag was het speelfun! Wat een ruimte! Veel haden ze niet nodig. Ik zorgde voor blokken, maar dat hadden ze niet nodig. Ze hadden liever een stuk isolatie of een plankje om mee te spelen. Ha!
En dan was de dag aangebroken dat we defninitief in het huisje gingen wonen. De kindjes hadden even bij mammie verbleven zodat wij alles wat in orde konden brengen. Louise snapte het heel goed, Emieltje niet. Hij keek zijn ogen uit en begon te spelen met mama en papa niet ver van hem. Ook als zusje naar de klas was, bleef hij rond de rokken van mama hangen en o wee als ik te vlug van de ene ruimte naar de andere ging. Hij kon niet vlug genoeg mee en huilde en was in paniek.
Pas na een goede week had hij door dat we hier bleven. Hij weet nu dat hij naar boven mag om te slapen, dat zijn kamertje daar is, hij weet de ververstafel staan (want als je vroeger zei: 'ga naar de ververstafel', stond hij rond zich te kijken waar hij voor de verhuis onmiddellijk naar de tafel ging).
Zijn kamer vindt hij alvast super. Het speelhuisje dat we kochten bij zijn geboorte staat op zijn kamer en wat een plezier als mama hem in bedje moet stoppen. Dan loopt hij vlug naar het speelhuisje en stopt zich weg. Nog even en de rolluiken kunnen overdag ook op en dan kan hij daar fijn spelen!