Vallen, vallen en vallen
Toen Emiel veertien maanden was startte hij met het leren lopen. Pas aan vijftien maanden lukte dit goed.
Het viel ons echter op dat hij constant viel.
Hij viel over zijn voeten, hij viel over een strootje.
Hij viel bij het veranderen van tegels naar parket of van gras naar beton (en omgekeerd).
Ook als je zijn naam riep en hij stapte toen net, stopte hij en viel hij. Terwijl hij enkel even wou stoppen en omkijken.
We gaven hem wat tijd om zijn evenwicht en coördinatie te vinden. Maar aan zeventien maanden merkten we op dat het nog steeds niet in orde was. Hij liep ook van punt A naar punt B in een boog, hij kon net niet recht ernaartoe lopen.
Hij had bovendien ook al enkele keren zo hard gevallen dat hij enorme builen op zijn hoofd had die alle kleuren uitsloegen.
Ondertussen was ik net met Martheke naar de osteo geweest en ik besloot om ook Emiel te laten controleren.
De osteo werkte met Emiel en vertelde dat hij door zijn geboorte een onevenwicht had gehad in zijn lichaam en dat dit nu nog aan het herstellen was. Was ik vroeger met Emiel geweest, dan ging dat nu al verder gevorderd zijn.
Hij werkte met Emiel en ik merkte dat Emiel ervan genoot. we spraken af dat Emiel nu wat tijd moest krijgen om verder te ontwikkelen. Het zou uiteindelijk wel in orde komen, maar we spraken af dat hij in de toekomst (na enkele weken) nog eens moest gaan.
De dagen na die ene behandeling merkte ik wel iets verschil. Emiel kon wat beter stoppen (viel niet steeds) en hij liep ook niet meer in een boog van het ene naar het andere punt. Toch valt op dat hij nog steeds vaak in aanraking komt met de grond.
Al zijn zijn coördinatie en evenwicht al beter...