'Het is een manneke, die knuffelen veel meer dan een meisje... ' Dat was iets wat me altijd werd gezegd.

Het viel me al op dat hij veel meer mijn nabijheid zocht als hij klein was, maar nu hij 2 is, valt het nog meer op.

Emiel is een heel lieve jongen, een zoentje komen geven, even komen knuffelen, handje geven... Maar hij is o zo gevoelig. Bij het voorbijkomen van een vliegtuig, zelf als wij het niet horen, dan kijkt hij angstig naar de lucht 'bang!' roept hij dan!

Een intro van een dvd doet hem bibberen en dan kruipt hij dicht bij grote zus Louise.

Maar... natuurlijk is en blijft het een jongentje met deugeniete streken. Amai en hij heeft er.

'Neen!' en dan draait hij zijn hoofd je weg aan tafel... dan kijkt hij even kort achteruit en begint te lachen... Als hij moet gewassen en hij is net op, dan krijst hij achter eten en begint hij te stampen omdat hij niet wil. 'Neen!' En even daarna begint hij te lachen... behalve als mama aan het wassen begint en hij begint te huilen... Onze stoere cowboy!

En als we op stap zijn, wil hij stappen. O wee als we hem in de buggy zetten... Maar als hij dan moe is of wordt, dan wil hij wel zitten en als we dan niet toegeven (of geen extra plaatsje hebben) dan trunt hij even en gaat dan boos op zijn hurkje zitten. Hoofd in de grond en hem van niets aantrekken. In het begin konden we nog zeggen 'dag Emiel' en dan weggaan en hij stond direct weer recht en wou een handje geven... Maar sinds kort lukt dat niet. Hij bekijkt ons en lacht. Maar hij verroert geen centimeter. 'Neen.' Enkel als we ons dan verstopepn, dan even teruggaan en zeggen dat we wegzijn, zou hij misschien beginnen huilen om dan lachend naar ons te lopen.

Thuis is het ook een sloeber. Hij moet zijn mannetje staan met de grote zus, maar hij ambeteert haar ook o zo graag. Dingen afnemen, dingen willen doen die zij doet (en omgekeerd, zij wil dingen doen die hij doet)... Een tik geven aan zus, eens schoppen... en als hij dan in het hoekje moet staan... hard huilen... tot hij eruit mag... en dan al lachend opnieuw beginnen...

Ook zijn kleine zus kan hij tertsen... al kan zij hem ook plagen. In de auto neemt Marthe graag de knuffel van Emiel af en dan zit hij daar als een hulpeloos wezentje...

Een lief, ondeugend pietje pek!