Op 1 augustus 2011 zou hij even oud zijn als Louise om in een groot bed te slapen... Maar aangezien papa ervoor verlof had, leek het ons beter om dan te kijken om de bedden te verbouwen.

Het begon op 22 juli toen we twee nieuwe matrassen (louise en emiel) gingen kopen en een nieuwe lattenbodem. Echt snappen deed Emiel het niet. Voor wat was dat nu weer?

De dag erop begonnen we samen boven te werken. Eerst Emiel zijn babybedje langs de kant en het grote bed van Louise in zijn kamer. Emiel en Louise dachten beiden dat ze nu bij elkaar mochten slapen. Het duurde toch even voor Louise het snapte dat het bed van haar naar Emiel mocht gaan. Maar waar moest zij dan in slapen?

Pas toen ik het babybedje van Emiel bij Marthe zette snapte Emiel ook dat het grote bed voor hem was. Super! Hij ging er stoer opzitten.

Dan was het tijd om het babybed van Marthe om te bouwen tot een groot bed voor Louise... A zo! Nu begonnen ze het te snappen. Samen met papa was het helpen om alles in orde te brengen. En vervolgens kreeg Marthe het babybedje van Emiel.

's Middags was het dan zo ver... Emiel mocht in zijn grote bed slapen! Wat was hij stoer. Zonder problemen, maar toch op kousevoeten en met iatje en tuutje mee, ging hij naar zijn grote bed. Hij legde zich in zijn slaapzak en viel als een blok in slaap. Zo zalig dat hij lag te slapen! Super gewoon!

's Avonds zag hij het ook zitten om als een grote jongen in zijn bed te liggen. Eerst, net als bij grote zus, een verhaaltje van Plop op zijn bed lezen. Vervolgens legde hij zich neer en zei hij 'slaapwel'.

Het was onmiddellijk stil boven. Normaal heeft Emieltje moeite om in te slapen en duurt het tot een uur of twee voor hij slaapt, maar nu was het stil... Maar... een uur later...

Ons Emieltje zat recht op zijn bedje en in de donker alles te aanschouwen, stilletjes te praten tegen zichzelf... Papa legde hem opnieuw neer...

Een uurtje later hoorden we gehuil. Emiel stond recht naast zijn bed... Hij was vlug weer getroost en het was weer stil...

Tot we een grote plof hoorden... hij was nu hard uit zijn bed gevallen.

De verzorgtafel werd dan naast zijn bed gezet en tegen twaalf uur sliep ons grote ventje eindelijk!