Maandag 17 februari heb ik een afspraak bij de gynae. Na aan de monitor naar je hartje te hebben geluisterd, onderzoekt de dokter mij. Hij zegt dat er nog geen opening is, dus dat we beter nog wat afwachten. Ik schrik... Morgen ben je uitgerekend en ik verwacht een zware baby... Moet ik echt nog langer wachten op jou?

Hij wil het tot het eind van de week uitstellen... We overleggen en uiteindelijk wordt beslist dat de bevalling morgenavond zal worden ingeleid.

 

 

Dinsdag 18 februari treedt er lichte paniek bij mama op. Op woensdag is er maar 1 kinderarts beschikbaar en wij hebben die persoon er liever niet bij. De afspraak is dat er altijd één bij is, maar niet die. Ik bel met onze kinderarts en die vraagt zich af of ik niet beter de bevalling uitstel... Ik bel naar de materniteit... ook zij stellen dit voor, al kan een vierde bevalling wel vlot gaan... ik probeer vervolgens onze gynae te bereiken, maar omdat hij een drukke operatiedag heeft, lukt dit niet.

Papa en mama overleggen... Het zou moeten lukken dat je niet voor 12.30 komt. Tot dan is onze kinderarts in huis en zal zij afkomen.

Als ik je broer en zussen van school afhaal, ben ik al wat rustiger. Ik geef wel aan dat het misschien toch niet voor vandaag is. Ze zijn ontgoocheld, want eigenlijk dachten ze dat je er al ging zijn...

Als papa thuiskomt, hakken we de knoop door. We laten je afkomen. We gaan ervoor. Ik bel opnieuw met de kinderarts die zegt dat ze er zal zijn voor 12.30.

Om 19 uur komen we binnen. Ik word aan de monitor gelegd en wacht af. Rond 20.20 lig ik reeds een eind aan de monitor. Ik voel warm en koortsig aan. Martheke was maandag op dinsdagnacht ziek en ik vermoed dat ze me wat heeft aangestoken. Om de 10 a 15 minuten heb ik een lichte wee. De gynae komt kijken om een pilletje op te steken, maar merkt dan op dat ik reeds 2 cm opening heb. De pil hoeft dus niet.

Papa gaat vervolgens naar huis, om te rusten. Hij komt af als het nodig is, anders zal hij nog even ontbijten met de kids.

 

 

Woensdag 19 februari

Om 4.30, ik ben ondertussen reeds een uur wakker, krijg ik een lavement en om 5.15 krijg ik een baxter om de weeën te doen starten. Langzaam drijven ze de weeën op, maar het lukt heel goed. Ik val zelfs in slaap rond 6.30.

Rond 7 uur bel ik papa op. Hij mag komen, want ik voel het toch wel al redelijk.

Omdat mijn vliezen rond 8.30 zullen worden gebroken, besluit ik een epidurale te nemen. Zeker omdat ik weet dat, eenmaal de vliezen gebroken zijn, de weeën pijnlijker zijn - en dan zullen ze de weeën nog meer opdrijven. Om 8 uur krijg ik mijn epidurale. 40 minuten later komt de gynae mijn vliezen breken. Ik heb ondertussen een goede 3 cm ontsluiting... Toch nog een eindje te gaan.

Om 9.15 voel ik een constante druk. De vroedvrouw (Marieke) controleert en merkt dat ik een 4 cm opening heb. Het randje is bijna helemaal weg, maar nog niet volledig.

Om 9.30 heb ik nog steeds die druk. 8 cm, maar het randje nog niet helemaal weg.

En dan wordt het lastig. De opening is er volledig, maar het randje gaat niet weg. Dankzij de epidurale lukt het goed om alles op te vangen, ook als de baxter nog heviger wordt gezet.

Pas rond 11 uur, ondertussen al anderhalf uur persweeën, lukt het niet meer. De persweeën tegenhouden en wegblazen is heel zwaar. De pijn, in mijn onderbuik, heel hard. Ik heb de indruk dat de epidurale niet meer werkt. Ik krijg nog iets extra's om te proberen het randje weg te krijgen, maar het helpt niet. Ook recht gaan zitten, levert geen resultaat op.

De gynae wordt opgebeld en hij komt controleren. Hij zegt dat we het zo zullen proberen, hij zal het randje wegduwen.

Dus eindelijk mag ik dan wel persen. Wat gaat dat moeilijk. Uiteindelijk start ik met persen rond 11.45, maar ik krijg het hoofdje er niet door. Plots hoor ik de gynae iets mompelen... De vroedvrouw doet een teken naar de kinderarts... Ik heb het direct door, je bent een sterrekijkertje. Daarom ging het randje niet weg, daarom kom je zo moeizaam...

Eenmaal het hoofdje er is, krijg ik je schouder er niet door. Het doet enorm veel pijn om die erdoor te krijgen. Eenmaal de ene schouder er is, moet de andere er nog door... ai ai...

Het lukt en ik hoor de gynae zeggen: 'help even'. Hij heeft je hoofdje vast, maar de vroedvrouw moet je lichaampje opvangen. 'Dat wordt zeker 5 kg'. Het is dan 12.10...

Ik lach. Dat zei hij destijds van Louise ook... Of zou het nu toch zo zijn... want volgens mijn moederboekje woog je op elk moment meer dan je broer en zussen...

Ik weet niet of je een jongen of meisje bent... Ik vraag het ook niet. Het eerste dat ze doen is je meenemen. Dat was de afspraak.

De vroedvrouw komt vragen hoe je zal heten. Ik kijk haar aan en vraag wat je bent. Ze zegt twee keer 'een meisje'. De gynae zegt: 'Ja, ik heb toch gezegd dat je een dochter hebt'. Nooit gehoord! En net of ik het nog niet geloof, roep ik naar je papa en vraag of je een meisje bent. Dan zeg ik je naam: 'Julie'.

De gynae neemt navelstrengbloed af om de bloedtesten te doen. Uit de verte hoor ik roepen: '5kg170'. De kinderarts komt me proficiat wensen. Ze heeft niets moeten doen. Alles is perfect in orde.

Je wordt bij mij gelegd. Wat ben je mooi. Ik kan het niet geloven.

Ik neem de telefoon en bel naar je zussen en broer. Mammie neemt op... Ze vraagt hoe het gaat. Ik vraag om de speaker aan te zetten en Louise roept dat ze je hoort. Ik zeg dat je een meisje bent en dat je een sterrenkijkertje bent. Dat het daarom wat langer duurde. Je naam zeg ik nog niet. Dat is iets wat je zussen en broer alleen moeten horen...

De gynae lapt me op, het gaat wat moeizaam omdat ik nog steeds pijn heb. Gelukkig heeft hij heel wat geduld met mama.