Louise begint langzaam haar ritme te vinden en slaapt soms als eens wat langer. Meestal valt ze
rond half twaalf in slaap en slaapt ze door tot rond vijf à zes uur ’s morgens. ’s Avonds wil ze wel verschillende keren vlug na elkaar drinken.
Dan drinkt ze niet om de drie à vier uur, maar om de uur en een half. Ze legt dan een reserve aan om ’s nachts iets langer te slapen, laat men mij weten. Toch moet ik opletten dat ik ze niet te veel en vlug aanleg. Daarom probeer ik het zo lang mogelijk te rekken.
Vrijdag op zaterdagnacht slaapt ze zelf 8 uur. Zalig om het weekend in te zetten.
Haar luiers krijgt ze iedere keer goed vol. Ik kan bijna niet volgen om haar te verversen …
Ze heeft soms nog maar net een verse aan en daar prot ze alweer … hihi!

Net als alle babys heeft Louise ook een huilmomentje. Meestal begint dat als papa thuiskomt van zijn werk, dus rond zes uur. Dan duurt het wel tot rond half elf. Gelukkig lossen papa en ik elkaar dan af om haar te troosten. Soms valt ze dan eventjes stil, maar even later begint ze opnieuw. Het enigste wat haar echt kan troosten is de borst, maar ze kan niet de hele tijd aanliggen.
De rest van de dag is Louise rustig en braaf. Enkel als ze lastig heeft van krampjes schreeuwt ze het hele huis samen. Maar dat is ook normaal he, ze kan het alleen maar op die manier tonen dat er iets scheelt.

De verpleegster van Kind en Gezin komt langs. Louise is wat bijgekomen en weegt nu 4,520 kg. Ze meet nog steeds 53 cm, maar het is moeilijk om haar precies te meten.
Tijdens het bezoek van Kind en Gezin is Louise eerst heel rustig, maar na een eindje zet ze haar keel open. Hihi, ze moet toch laten horen dat ze er is he!
De verpleegster merkt op dat Louise al wat volgt. Als je dicht bij haar zit, en je beweegt, dan volgt ze met haar oogjes.

Louise ziet nog steeds geel, maar de gele kleur verminderd langzaam. Tegen het eind van de week is de gele kleur al uit haar lichaampje. Enkel nog haar oogjes en gezichtje zien geel. Dat zal iets langer duren.

Op dinsdagavond mag ik naar de gynaecoloog gaan om de draadjes te verwijderen. Weer iets nieuws en ik ga ernaartoe met een klein hartje. Het valt heel goed mee. De vijf draadjes die eruit moesten zijn weg, maar er zitten nog draadjes in. Die blijven er in en zullen verteren. De gynaecoloog zegt dat ik gemakkelijker zal zitten en hij heeft gelijk (al had ik niet echt heel veel last meer).
Hij zegt dat ik binnen de vijf weken nog eens terug moet gaan en zal moeten nadenken aan al dan niet starten met voorbehoedsmiddelen … Kris (die er ook is om eventueel Louise te kalmeren) en ik kijken lachend naar elkaar.

Vanaf maandag geniet ik van mijn dochtertje. Als mammie langskomt om te helpen het huis wat in orde te brengen, neemt zij het eventjes van me over en kan ik wat rusten. Mammie rijdt met de auto naar de Aldi, om het hoekje, en fier als een pauw ga ik met de wandelwagen er naartoe. Louise is voorbeeldig en slaapt de hele tijd.
Dinsdag heb ik meer boodschappen te doen en moeten we naar de apotheker die verder gelegen is. Het is een heel eind stappen. Ondertussen stop ik in andere winkels/diensten om andere zaken in orde te brengen. Als ik terug thuis kom, ben ik pompaf. Het was een hele tocht, maar met dit weer heeft ons Louke en ik er deugd van (zon schittert).
Op woensdag gaan we naar mammies en pappies. Dat vinden ze beiden leuk. Het ritje in de auto lukt goed. Louise is ook flink bij mammies en pappies. Donderdag besluit ik om naar de markt te gaan met Louiseke, markt in Tielt. Louise is stil en flink, het is maar als ik bijna klaar ben met groenten te kopen (er is een boerenavond zaterdag voor de volwassen acteurs van de musical) dat ze haar keel openzet. Dan is er geen houden meer aan. Ze scheeuwt tot we bij mammies zijn. Daar geef ik haar voeding en daarna gaan we rustig naar huis. Vrijdag blijf ik binnen. Het weer is heel wat minder en ik ben wat moe. Louiseke en ik genieten van elkaar.
Zaterdag is een drukke dag. ’s Avonds komen de mensen van de musical en het huis moet wat herschikt worden. We verschuiven de zetels en zetten de tafel. Louise trekt er zich niets van aan. Als het volk aankomt, blijft ze ook flink slapen. Vlak voor het eten, heeft ze ook honger en leg ik haar aan. Tegen dat we allemaal aan tafel gaan, heeft Louise het lastig en weent ze veel. Haar huilmomentje is later begonnen, maar komt er toch aan. Gelukkig zijn er veel armen om haar te troosten. ‘ Avonds zijn de papa en ik pompaf. Louise geeft echter niet op en wil niet in haar bedje. Als we haar kamertje inkomen en haar even aanraken, stopt ze. Hihi, ze weet het al! Papa en ik besluiten om haar niet op te nemen en vol te houden. We gaan om de beurt om haar te troosten. Na vijf keer (iedere keer om de vijf minuten) geeft ze het op en valt in slaap (tot ’s morgens zes uur).
Zondagmorgen na haar voeding leggen we haar terug. Ik kan dan niet meer slapen en sta op. Ik doe wat huishoudelijk werk en kruip uiteindelijk terug in bed, ik ben toch meer moe dan ik dacht. Tegen tien uur begint Louise geluidjes te maken (ze kan enorm met haar keel duwen als ze haar luier vult). Als ik ga kijken, ligt ze met haar oogjes dicht, maar piept soms eens. Ik neem haar voorzichtig uit haar bedje en leg haar tussen papa en mij. Langzaam wordt ze wakker. Ons zondagmorgenritueel … genieten van elkaar, zeker nu de papa nog thuis is! Volgend weekend is hij er niet, dan is hij op reis!
In de namiddag gaan we naar de zee. Louise slaapt flink. We doen een flinke wandeling in het zonnetje. Af en toe rusten we even en genieten van het uitzicht. Ik voel me nog wat zwakjes om constant te wandelen. We besluiten ergens iets te gaan eten. Normaal is het tijd voor Louise om te eten, maar ze slaapt flink door. Na het eten, als we terug bij de auto zijn, en Louise in de maxi-cosi installeren wordt ze goed wakker. We vertrekken vlug, zodat we vlug thuis zijn … fout gedacht! Louise zet haar keel open en het is net zo druk. Nergens een plaatsje om te parkeren. Dus mama kruipt door de auto naar achteren en legt Louise vlug aan. Als haar eerste honger over is, zet ik ze vlug terug in haar maxi-cosi. Het is te gevaarlijk. Het is druk op de weg, maar papa is voorzichtig. Hij neemt een andere weg, zodat we net de file vermijden. Als we thuiskomen is Louise wel wat uit haar doen en eet ze nog 4 voedingen in 5 uur tijd … En dan valt ze, na enkele susbuurten in slaap in haar bedje.