Louise wordt groter en groter. Toen ze 6 maanden was, droeg ze kleren van 9 maanden, nu is ze er iets meer dan 10 en de kleren van een jaartje zijn maar nipt meer.

Soms is het wel even schrikken als Louise op ontdekking gaat.
Ze staat al een eindje stevig op haar beentje (nog voor zes maand was dit het geval) en trekt zich al sinds september (ze was net geen zeven maanden) aan alles zelfstandig op. Eigenlijk zou ze al alleen kunnen staan, maar het vertrouwen is er nog niet.
Ze loopt met alles rond (zoals een duwkarretje, een bijzettafeltje, een stoel…) sinds zes maand en heeft er veel plezier in. Vooral oma en mammie zijn er niet altijd gerust in. Mama, ik dus, weet wel beter. Ze roept luid als ze onzeker is en laat het zo weten dat ze hulp nodig heeft. Verder laat ik haar begaan… Het is dan ook een bezige bij.
Kruipen gaat nu ook vlot. Eigenlijk liep Louise (met steun) vroeger, dan dat ze kroop. Nu gaat het kruipen vlot, waardoor ze het stappen wat achterwege laat. Dat is niet erg, het is zelf beter… Zo slaat ze die fase niet over.

Maar natuurlijk is het wel opletten geblazen. Ze kruipt van keuken, door bar, door living, naar de bureau. Daar zit ze dan in de boekenkast te neuzen. Papa vindt dat schitterend en laat haar maar begaan.
Onlangs stond er een dakpan bij ons in huis (we zijn de materialen aan het uitsteken voor de bouw) en Louise had die ontdekt! Mama en papa waren aan het opruimen en toen … een luide klap en een krijsende Louise. Ze had de pan omgeduwd en die was plat op haar hoofdje gevallen en vervolgens op haar vingertje. Ik helemaal in paniek. Na wat ijs reageerde ze goed. Ze sliep goed en erna was alles vergeten. Pffff! Die kleine handjes zitten toch overal! Mama en papa hebben weer een lesje geleerd!

Als we naar toonzalen gaan om materialen te bekijken, kruipt Louke overal rond, trekt ze zich op en heeft ze veel plezier. Het is gewoon zalig om zo een vrolijke meid overal mee naartoe te kunnen nemen.

Toch begint het meisje soms eens nukkig te doen. Als ze iets niet krijgt, dan maakt ze zich boos en wordt ze rood. Het woordje ‘neen’ kent ze ook al. En als mama in de buurt is, dan kijkt ze naar mij, lacht en wacht af tot ze ‘neen’ hoort. Ze weet het soms toch al.

Andere keren probeert ze toch, maar na een ‘neen’ stopt ze. Dan probeert ze nog enkele keren… ik dacht dat dit uitdagen was, maar blijkbaar is het zo bij baby’s onder het jaar dat ze het verbod vlug vergeten zijn en het daarom opnieuw doen.

Onze Louise is een flinke meid… een zalige dochter! Eén uit duizend… en ik hoop dat ze mag uitgroeien tot een goedlachse meid!