We hadden graag Louise in de paasvakantie, toen was ze twee jaar en bijna twee maand, in een gewoon kinderbed laten slapen. Maar omdat we met de zindelijkheidstraining bezig waren, besloten we dat het beter was dat we even wachtten... Te veel veranderingen gingen misschien te zwaar zijn voor haar...

 

Op 1 mei (drie weken na start zindelijkheidstraining en dus ook nadat ze droog was), Louise was toen 2 jaar en 2,5 maand, besloten we om Louises kamer te veranderen. Samen, mama en papa en Louise en Emiel, veranderden we de kamer. Emiel en Louise verlegden speelgoed en speelden rond het gebeuren. Mama en papa sjouwden...

 

Ik had een leuk overtrek van plot gekocht (is ze gek van!). We hadden nog een eenpersoonsbed staan... (normaal konden we een babybed ombouwen, maar met nummertje drie die op komst is, was dat nu niet interessant). Samen veranderden we haar kamer. Eenmaal het bedje opgemaakt was en wij nog bezig waren met opruimen, ging Louise trots in haar bedje liggen. Ze nam knuffels en boekjes bij haar en bleef in haar grote 'plop-bed' liggen.

 

De rest van de dag waren we weg en spraken we niet meer over het bed. We lieten wel bij mammie vallen dat Louise nu een groot bed had.

 

's Avonds in de auto, op weg naar huis, zeiden we tegen haar dat ze dan in haar nieuwe bed mocht slapen. Louise was heel enthousiast.

 

En dan was het moment daar... Louise had haar pijama aan... Emiel had in de namiddag veel geslapen, dus moest nog niet slapen. Maar papa, mama, Emiel en Louise gingen samen naar de kamer van Louise. Louise werd in bed gelegd en we lazen samen nog een boekje. Ik had Louise uitgelegd dat papa/mama voorstaan altijd daar een boekje, in haar grote bed, zouden lezen 's avonds. Ze vond het leuk.

 

Louise legde zich na het verhaaltje neer. Emiel kroop de kamer uit.. aangemoedigd door papa. Ik deed de rol naar beneden en gaf haar nog een zoen... Muziekje aan en deurtje dicht. Plots besefte Louies dat ze nu in een groote bed alleen alg en ze huilde maar bleef in bedje liggen. Ik bleef boven en papa en Emiel gingen naar beneden. Na drie minuten ging ik terug de kamer in, legde haar knuffels goed, trok opnieuw aan muziekje en ging weg zonder iets te zeggen. Toen ik weg was en het weer donker was in de kamer, huilde ze weer. Vijf minuten later ging ik opnieuw binnen en deed hetzelfde. Ik wachtte in de gang en Louise huilde nog kort. Toen ze niet meer huilde ging ik onmiddellijk terug de kamer in en deed weer hetzelfde. Louise lachtte. Ze bleef neerliggen, maar huilde niet meer... Ik besloot toen naar beneden te gaan.

Het uur en kwartier dat erop volgende was ze stil, maar genoot ze van haar bedje. In het donker zette ze zich recht, nam ze alle knuffels bij haar en speelde er (zonder praten) mee. Ook de fotokaders werden ontmanteld. Kris en ik gingen om de 10 minuten kijken, legden haar neer zonder woorden, legden knuffels wat verder en haar slaapknuffel dicht bij haar en deden muziekje aan.

 

En dan, na een uur en een half was het stil... Louise lag uitgeteld in haar bed. Ik ruimde haar bedje op (besloot om minder knuffels binnen handbereik te laten liggen) en ging naar beneden.

De hele nacht sliep Louise flink... Toen we gingen kijken lag ze nog net hetzelfde als toen ze insliep... Zo lief!

 

Die morgen waren wij al wakker, maar Louise nog niet. Ook Emiel liet zich al horen... Louise had dan ook een lange avond gehad... Toen ik de deur van haar kamer opende, veerde Louise recht. Ze lag te wachten, flink in haar grote bed. Ze was er niet uitgekomen. Schitterend!

We beboften haar!

 

Na een drukke morgen mocht Louise lang in bad. Emiel zat ondertussen al in zijn bedje en ik vroeg, op het einde van het badmoment of ze ook naar bedje ging. 'Popbed' zei ze. Ze wou dus naar haar plopbed... Trots ging ze naar boven. Ik legde haar neer en ... het was stil...

 

Slaap zacht ... grote Louise!