Net als bij de vorige twee bengels was ik gedurende de zwangerschap misselijk.  Ik kwam ook maar weinig bij.  In de derde trimester ging ik opnieuw voor de suikertest (de twee vorige keren was het negatief, maar omdat ik iedere keer kinderen van boven de 4 kg kreeg, moest ik nog eens op controle).  Deze keer was het wel positief en ik moest de week erop voor een uitgebreidere test (met verschillende bloedafnames).

Uit die test bleek dat ik zwangerschapsdiabetes had.  Vanaf dan moest ik een dieet volgen (en het hielp ermee).  De baby was op 33 weken zwaarder dan Louise en Emiel, maar enkele weken later was het gewicht minder dan Louise en Emiel.  Ik was ook twee maanden niet misselijk.  Op het einde kwam de misselijkheid terug.

Uit de laatste echo bleek dat het hoofdje normaal was, dus niet zo groot als van Louise.  De baby bleek wel weer groot te zijn (op 38 weken was het al rond 3kg500).

De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat was echt wel zo.  Maar we wisten dat het de moeite was om even door te bijten…  Ik hoopte langs de ene kant dat de baby vroeger spontaan (of via inductie) kwam, maar de gynae wou (na Emiel) het risico niet nemen.  Ik mocht wel zeker niet over tijd gaan… (door zwangerschapsdiabetes).

Ik had op het einde veel meer last van voorweeën, iets wat ik bij de vorige niet ervaren had…

Hetgeen het meest van me nam was de gedachte dat er iets zou kunnen mis zijn met de baby of dat er tijdens de bevalling iets zou kunnen mislopen.  Vaak kwam ik s nachts wakker in paniek…  Zeker de laatste dagen, toen de B-day naderde, verergerende dat.  Gelukkig was Kris er dan om me te kalmeren… al voelde ik dat hij zelf er niet gerust in was.

We hadden op voorhand wel met de kinderarts gesproken en er zou iemand bij de bevalling aanwezig zijn…  Het was medisch (en dus niet enkel emotioneel) te verantwoorden.