Maandag 13 september 2010

Net als bij de vorige twee kwam ik binnen (19:30) en werd ik aan de monitor gelegd.  Kris en ik hadden ons er op voorzien dat het een lange nacht en dag zou worden…  Om half negen kreeg ik een pil zodat de hals soepeler zou worden en het misschien nog spontaan zou beginnen.  Daarna werd ik nog eens aan de monitor gelegd en vervolgens mocht ik proberen te slapen.
Kris ging om tien uur naar huis want ik had nog niet veel last.

Dinsdag 14 september 2010

Om half twee (maandag op dinsdagnacht) kwam ik wakker van een harde buik… Het lukte me om opnieuw in slaap te vallen.  Om half drie riep ik de verpleegster (hadden afgesproken dat ik rond twee uur nog eens aan de monitor mocht).  Er waren al contracties te zien, maar het was nog niet heel pijnlijk.
Daarna kon ik nog moeilijk te slaap vatten.  Om vier uur begonnen de weeën iedere minuut à twee minuten te komen.  Ik kon niet meer liggen en liep de hele tijd rond.  Ik hoopte dat de baby ondertussen wat zou zakken, want het zat nog hoog.  Om vijf uur besloot ik Kris te bellen.  Het was wat lastig om te dragen en ik had niemand om eens tegen te ‘zagen’.  Hij zei dat hij normaal maar rond tien uur ging komen… Lol!

De verpleegster kwam een lavement stoppen en ik mocht me nog douchen (waardoor de weeën wat verminderden).  Vervolgens kreeg ik een baxter om de weeën nog meer op gang te brengen.  Tegen kwart na zes was Kris er.  We babbelden nog wat (oa over de naam) en tegen half zeven vielen we beiden in slaap.  Ik had om de drie minuten wel harde weeën, maar ik had rust gevonden met dat mijn ventje er was.
Om zeven uur werd ik opnieuw aan de monitor gelegd…  De weeën kwamen heviger.  De baxter werd toch nog wat opgevoerd.

De gynaecoloog kwam me even onderzoeken om half negen.  De weeën waren ondertussen nog heviger geworden en ik had drie cm opening.  Hij besloot dat de vliezen gebroken mochten worden.  Omdat ik van de vorige iedere keer wou doorbijten zonder epi en ik geen opening kreeg (en het heel pijnlijk was door combinatie inductie en vliezen breken), vroeg ik onmiddellijk om een epidurale verdoving. 
De anestesist kwam tegen kwart voor negen en ik kreeg een epi.  Ik bleef echter druk voelen en pijn.  Het ging dan ook plots super snel!  Ik kwam ook opnieuw misselijk…

Om negen uur werd ik nog eens onderzocht en ik had vijf à zeven cm opening.  De druk vooraan was groot en ik begon het ook achteraan te voelen.  De vroedvrouw zei dat de epi niet voldoende ging werken omdat het te snel ging.

Kwart na negen kon ik het niet meer houden om te persen.  De gynae en kinderarts werden opgeroepen.  De gynae was net thuis aangekomen (dacht ook niet dat het zo vlug ging gaan).  Hij maakte rechtsomkeer…  Tegen dat hij aankwam, lag ik al te persen.  De kleine geraakte er wel niet uit.... maar lag volledig klaar om geboren te worden…
Na een knip, hoorde ik de gynae ‘o’ zeggen…  Hij knipte nog twee keer…  Ik hoorde geroezemoes en enkele stagaires en de vroedvrouw kwamen kijken.  Ik moest even wachten met persen, maar ik kon het niet houden en de kleine floepte er uit… (9uur27).  ‘Ik heb het hoor’, zei de gynae…  De baby werd onmiddellijk weggebracht, maar ze huilde hard en luid.  Ze was volledig wit van het smeer…

Toen legde de gynae uit dat ze met haar gezichtje fout lag en dat hij daarom meer had moeten knippen.  Normale kindjes kijken naar onder of je hebt ook sterrekijkers.  Ons kleine meid lag met haar lichaampje juist, maar keek naar mijn rechterbil en dan naar voor (dus ze keek de gynae aan toen ze er uit kwam).  Daardoor moest hij bijknippen omdat de grootste diameter er door moest.  Mijn knip zou volgens hem veel pijnlijker zijn en was groot…

Ze vroegen hoe ze ging heten… Marthe!  Een prachtige meid van 4kg220.  Na de onderzoeken kwam ze bij mij liggen.  Kris zei dat alles in orde was… en ook de kinderarts (Dr Evens) kwam uitleg geven van de onderzoeken die gebeurd waren.  Alles zag er heel goed uit en ze kreeg super punten (Apgarscor na 1 min 9/10, na 5 min 10/10, ook hart en longen klonken heel goed!)!  De kinderarts zei wel dat ze nog eens terug zou komen binnen een half uurtje om nog eens te controleren.

Marthe zag wat blauw.  Haar voorhoofd, neus, kin waren wat blauw.  Haar lipjes waren wel mooi roze en ook haar tong.  De kinderarts had uitgelegd dat dit kwam door de manier van geboren worden.  Ze had een enorme druk moeten doorstaan.  Dat zou binnen enkele uren of dag beter zijn.

Mammie, die voor Louise en Emiel zorgde, belde rond 9uur45 om te zeggen dat beide kindjes afgeleverd waren (Louise in klas en Emiel bij Anja).   Daarna vroeg ze hoe het ging… ‘Hoor je het niet’, vroeg ik.  Mammie snapte het niet. ‘Het is geboren’, zei ik vervolgens.  ‘Nu al?  En is alles ok?’  Ik hoorde mammie in tranen uitbarsten.  Ik legde uit dat alles in orde was en dat het vlug was gegaan.  Mammie bleef vragen of alles ok was… verschillende keren.  En dan vroeg ze: ‘En wat is het?’

Daarna namen we contact met pappie, opa en oma om het blijde nieuws te vertellen.

Marthe lag bij mij en bleef bij mij liggen.  Een ongelooflijk gevoel.  Ik had enorm veel schrik voor het vervelende gevoel van naaien… maar ik voelde niets.  De epi werkte ondertussen wel?  Of was het doordat de kleine meid bij mij lag.  Ons geluk was groot!

Een half uurtje later kwam de kinderarts nog eens kijken en ze zei dat alles er heel goed uit zag.  Ze mocht mee naar de kamer!  Kris en ik keken elkaar aan en lachten… We konden onze oren niet geloven… De tranen schoten ons in de ogen… Onze kleine meid mocht mee naar de kamer… Ons eerste kindje dat direct naar de kamer meemocht.

De gynae had ondertussen bijna gedaan.  Ik had deze keer geen extra bloeding gedaan, dus dat zag er al goed uit… (in vergelijking met het vele bloed dat ik de vorige keren verloren had, maar ik was wel enorm geknipt.)

We hebben een prachtige meid…  Op de kamer aangekomen en tussen ons drietjes liet ik de tranen de vrije loop… Prachtig wondertje!

Niet veel later belden we de peter en stuurden we berichtjes rond… een voorzichtig berichtje: Alles ziet er voorlopig goed uit… want bij Emiel kwam het ook maar later uit…  (maar we hadden er wel veel vertrouwen in dat het goed was).

Marthe dronk onmiddellijk goed en krachtig! Wauw! Een goed drinkertje vermoedden we...

Pappie kwam even de kleine meid bekijken en dan kwam Dr Evens (tegen de middag) nog eens langs.   Marthe lag net te drinken.  Alles zag er heel goed uit.
Na de middag was Lisa er.  Ze was ook heel blij dat alles goed gegaan was!  Wat een opluchting!

In de namiddag kwam mammie langs, die ook zo blij was dat alles goed ging met de meid. Papa was ondertussen grote broer en zus halen. Wat spannend! Hoe zouden zij reageren?

Zus en broer kwammen met papa enthousiast aan. Beiden vlogen ze naar mij op het bed. Louise kon zijn blijdschap niet wegstoppen dat ze haar mama zag. Ze knuffelde me lang. Emieltje bleef aan het bed staan en ging dan naar mammie.

Kleine Marthe lag in het bedje bij het raam. Zowel Louise en Emiel vonden haar niet. Louise zei: 'proficiat', dat had papa haar in de auto geleerd. Maar ze wist wel niet dat de baby al uit de buik was. Toen we vroegen waar het babytje was, wees ze opnieuw naar de buik van mama.

Dan toonden we het bedje met het kleine wondertje in. Emiel lachtte onmiddellijk... Louise keek verwonderd. Dicht bij papa durfde ze wat dichter te gaan en het voorzichtig aan te raken... Emiel keek eens van ver... en wat later wou hij haar de hele tijd aaien... Zo lief.

Nadat ze wat gespeeld hadden en nadat Marthe door Ome Sam ook nog eens aan biede knotters getoond werd, waren ze al wat losser en kwamen haar vele aaikes geven. Dan mochten ze samen met Marthe op het bed. Louise heel voorzichtig, Emiel heel enthousiast en wat te uitbundig... voor de tijd dat het duurde. Want Emiel vindt dat kleine kindje wel leuk, maar laat het wel niet te lang duren aub! Louise kan blijven kijken naar het kleine zusje!

Dokter Dejaeger kwam ondertussen langs. Ze hadden bij Marthe de bloedtest gedaan en ze had een andere bloedgroep dan die die mijn bloed afbreekt, dus daar zijn ook al geen zorgen meer over! Weer een pak die van de schouders valt! En Marthe ondertussen goed drinken en veel slapen!

Soms moesten we ze enkel wakker maken om haar glycemie te meten (moet de eerste uren in de gaten gehouden worden). Het zag er de heel tijd goed uit... en als het zo blijft worden de tijden waarna ze moet geprikt worden verlengd! Joepie!

Zus en broer ging vermoeid naar mammies huisje om een rustig nachtje te slapen... Heel gewillig gingen ze mee en gaven mama en papa een zoen... en Louise werd boos toen ze Marthe geen zoen mocht geven. Dus mocht ze ook haar kleine zus goede nacht wensen!

Tante Carine kwam 's avonds ook nog even de meid bewonderen... Marthe lag ondertussen vast te slapen en werd niet wakker van de enthousiaste stemmen.

's Nachts wou Marthe niet dat het donker werd. Ze wou ook niet slapen. Doordat ze ook geprikts moest worden, was ze toen goed wakker en wou niet meer inslapen... Tju toch, dat ze dat moet ondergaan.

Ongelooflijk dat wondertje! En gelukkig dat we zijn dat ze zo gezond is! Schitterend gewoon!