Ons Louiseke was van de start een flinke, kloeke baby. Als de mensen naar haar keken, dachten ze dat ze al een maand of twee was, terwijl ze nog maar geboren was. Maar haar manier van huilen verraadde dan wel weer dat ze nog heel klein was.

In het ziekenhuis heeft Louiseke enkele keren hard gehuild, vooral toen ze onder de lamp moest. Thuis kon ze ook heel hard huilen, maar het viel nog redelijk mee.

Alles begon in de periode dat papa, mammie en pappie naar Thailand waren (Louise was toen ongeveer drie weken oud). Ze huilde harder en overstrekte zich. Het leek net of ze buikkrampen had en veel pijn had.
Toen ik die week in Limburg was, was het nog erger geworden en de laatste week zonder papa, huilde ze ook hard en veel. De verpleegster van Kind en Gezin verzekerde dat het krampjes waren en dat het wel over zou gaan. Ze had misschien wel wat last van reflux, maar niet zo veel. Ze stelde me voor om eens enkele dagen geen melkproducten te eten (om een allergie uit te sluiten). Ik deed dat, maar het bleef het zelfde.
Toen papa terug van Thailand was, merkte hij ook op dat Louiseke veel meer en harder huilde. Ik begon wat ongerust te worden. Ik vermoedde meer en meer dat het reflux was:

• Louiseke klokte/snikte vaak. Het lijkt op een hik, maar het is niet de hik. Daarna begon ze hard te schreeuwen. Dit had ze zowel als ze neerlag als als ze recht zat (maar recht iets minder).
• Louise gaf soms over, maar niet zo heel veel (af en toe wel veel en in gulpen, maar meestal maar kleine beetjes). Het kwam eerder voor dat ze het net ‘herkauwde’. Ze had ook vaak melk in haar mondje… enige tijd na de voeding.
• Ze sloeg hard met armen en benen en overstrekte zich. Dat zag je ook goed als ze op haar buik lag, dan trok ze haar hoofdje hoog en lang op (wat voor een zuigeling van enkele weken al heel hoog en lang was).
• Ze zat het liefst recht (zat dus veel op arm en in draagzak). Als ze in haar park lag, dan snikte ze en schreeuwde ze na vijf minuten alles samen.
• ’s Avonds, een uurtje na haar eten, legden we haar in bedje. Dan schreeuwde ze zich in slaap. Gelukkig sliep ze dan de nacht door.
• Eenmaal de eerste voeding van de dag gegeven was, startte het opnieuw.
• Ik kreeg ook drie keer een borstonstekking. Dit kwam doordat Louiseke zich iedere keer overstrekte terwijl ik borstvoeding aan het geven was. Ze trok zich los (wat pijnlijk was) en greep dan weer naar de borst. Tijdens het drinken snikte ze ook.
• Louiseke kregen we enkel stil met drinken aan de borst. Daar werd ze rustig van. Ze dronk ook terwijl ze huilde. Een fopspeen wou ze niet en thee hielp ook niet (soms eens als die wat verwarmd was, maar dat was meer niet dan wel).

Het laatste weekend van maart, Louise was nog geen twee maanden, was de maat vol. Louise schreeuwde het hele weekend. Ze huilde dikke tranen en kwam rood. Zowel papa als ik maakten ons ongerust.

We maakten een afspraak met de kinderarts van Louise. Op 1 april (geen grap) mochten we gaan. Louiseke zette haar keel open en zweeg niet meer. Ik begreep maar half wat de arts gezegd had, maar ze zei dat ik gerust mocht telefoneren als er iets niet duidelijk was.
Louiseke moest vanaf toen Zantax nemen (1,8 ml). Ze kreeg ook druppeltjes voor in haar oogjes (ze had last van ontsteking sinds na geboorte). Binnen veertien dagen mocht ik terug op controle gaan om te kijken of de Zantax werkt. De arts liet me weten dat het wel enige tijd zou duren voor het zou verbeteren.

Op de babyborrel in West-Vlaanderen hield Louiseke ook bijna niet op met huilen. Velen raadden me aan om hogerop te gaan, want ‘Dit is toch niet normaal’. Men zei ook dat een Osteopaat misschien zou kunnen helpen.

Osteopaat
Enkele dagen na de babyborrel ging ik naar de Osteopaat. Hij voelde aan Louise. Zij lag te schreeuwen, zoals ze altijd deed. De diagnose was een blokage van de nek (De bevalling duurde 29 uur en ik had pas na 18 uur wat opening. Louise was de hele tijd in elkaar gedrukt zonder dat er wat opening was.). Louise kreeg een behandeling. De uren na de behandeling was het een droombaby. Ze sliep en at en wat ontspannen. Normaal lag ze met gebolde en verkrampte handjes en armen te drinken, maar nu waren die wat losser.
De week erop ging ik terug naar de Osteopaat en de weken erop nog 3 keer. Na de 5 weken lag Louise meer ontspannen te drinken. Ze trok haar hoofd niet meer los van mijn borst en was echt ontspannen tijdens de voeding. Het overstrekken was ook verdwenen. Het snikken was er wel nog en het harde huilen bleef.
De osteopaat heeft zeker geholpen, maar het was nog niet voorbij.

Op 15 april mocht ik terug naar de kinderarts. Ik meldde dat de Zantax niet het gewenste effect had. Ondertussen waren we ook reeds twee behandelingen bij de Osteopaat achter de rug en ik gaf daarvan mijn bevindingen.
Omdat Louiseke geen verbetering had met de Zantax en omdat ze te weinig verzwaard was op die veertien dagen, stelde de arts een onderzoek voor. Louise moest op 17 april opgenomen worden voor een zuurtemeting (en heupenecho en urineonderzoek). Daarnaast gingen ze haar voor en na iedere voeding wegen (nagaan of ik voldoende melk had).

Op 17 april maakte ik Louiseke wakker om 5.30. We moesten om 8.30 in het ziekenhuis zijn en dan ging ze een buisje via neus in maagje krijgen. Dit buisje moest er in voor de volgende voeding.

Om 8.30 zette papa ons af aan het ziekenhuis. Louiseke was al hard aan het huilen en bleef huilen. Ook nadat we op onze kamer waren. Ze schreeuwde en schreeuwde. Vreselijk om te horen … zeker omdat ik weet dat ze met voeding zou stoppen met schreeuwen. Maar ik mocht nog niets geven. Ze kwamen eerst voor het urineonderzoek. Een zakje werd aan haar poep geplakt. En ze liet duidelijk horen dat ze dat niet graag had.

Pas tegen 9.50 mochten we gaan voor het buisje in te brengen. Ik liep al op van de zenuwen en het huilen stond me nader bij dan het lachen. Ik zag het niet zitten om dit te zien gebeuren bij Louiseke. De verpleegster en dokter namen haar bij hen en ik wachtte bij de deur. Ik hoorde Louke harder schreeuwen toen ze het buisje inbrachten. We moesten vervolgens naar de RX voor een foto om te kijken of het buisje goed zat en mochten vervolgens weer naar de kamer.

Louiseke was moe geschreeuwd en eindelijk mocht ze drinken. De warmte en troost van mama’s borst deed haar inslapen. Ze had nauwelijks gedronken. Een uur later schreeuwde ze opnieuw en ik gaf haar opnieuw (omdat ik wist dat ze niet veel gedronken had).

De verpleegster wogen Louiseke ook. Louiseke lag niet vaak stil (lag te stampen en te huilen), waardoor het moeilijk was om het startgewicht te nemen. Soms leek het of Louise maar 50 CC gedronken had.

Ik liep zenuwachtig. Louise schreeuwde veel en op een klein kamertje is het moeilijk om rustig te blijven. Daar en boven zat ik op de kinderafdeling en in de gang lopen zag ik niet zitten, daar Louise misschien slapende kindjes zou wakker maken.

Op een bepaald moment kwam een verpleegster zeggen dat ik ze beter aanlegde (het geschreeuw klinkt heel schril). Ik kon wel huilen… mijn kleine meid toch. En dan nog eens met dat buisje in de neus.

Net voor de middag mochtten we naar de echoruimte gaan voor een echo van haar heupjes … alles in orde.

Het was een lange dag en ik was dan ook heel blij dat het avond was en dat ik Louiseke in haar bedje kon stoppen. Louiseke huilde nog terwijl ik me klaarmaakte om ook te gaan slapen. Op het moment dat ik in bed kroop, lag ze nog wakker, maar was rustig.
’s Nachts kwam ze rond 1 uur wakker (en ik dus ook), maar ze kreunde zichzelf weer in slaap. Thuis komt ze ook soms wakker, maar omdat ze niet op dezelfde kamer van ons ligt, hoor ik het niet altijd. Zolang ze ook niet hard huilt, laat ik ze ook in bedje liggen thuis.
Ik was ondertussen wakker geworden en kon de slaap niet vatten. Ik besloot dan maar wat te schrijven. Om 3 uur kroop ik terug onder de wol.

De volgende dag startte alles opnieuw. Gelukkig mocht het buisje er om 10 uur uit. Dan moest ik nog wachten op de kinderarts.

De kinderarts kwam tegen de middag met het resultaat. Urine en heupen onderzoek was normaal. Het zuurteonderzoek wees uit dat Louiseke inderdaad reflux had. 6,5% van de tijd had ze die waarde. Ze had zelf een piek van 35 minuten na elkaar (normaal mag dit maximum 10 minuten zijn). Vanaf nu moet Louke Losec Mups 10 mg nemen.
De arts maakte zich ook zorgen over mijn hoeveelheid moedermelk. Toch ben ik zeker dat ik voldoende heb. Indien Louiseke niet voldoende verzwaard, zal er bijgegeven moeten worden na de volgende consultatie.