Op 28 april mocht ik teruggaan. Louiseke kreeg nu reeds 10 dagen Losec. Het verschil was wel iets zichtbaar, maar nog niet voldoende.
Naast de Losec moet Louise ook drie keer per dag Motiliumsiroop nemen. Voor een tweede opinie rond de reflux (en met de vraag of Louise een huilbaby is) werden we doorverwezen naar een prof in UZ Gent.
Louise haar gewicht was goed gestegen, dus geen zorgen meer rond de vraag van voldoende moedermelk. Vermoedelijk was het de vorige keer niet goed als reactie van Louise op de reflux.

Enkele dagen later zagen we wel een verbetering met de Losec en de Motilium. Toch huilde Louise nog vaak (het weekend van moederdag was het zelf heel erg), maar toch minder dan vroeger. Voor mij was het al een hele verbetering. De zondag, voor de nieuwe consultatie ging het zelf heel goed.

Tijdens de consultatie bij de kinderarts besloten we om de motilium beginnen af te bouwen en vervolgens de medicatie omdat het beter ging.
Ik had een afspraak in Gent binnen een week en de arts stelde voor om nog niet af te bellen. Het ging wel enkele dagen heel goed, maar ik kon nog altijd later afbellen.

Op 20 mei vroeg ik me af of ik niet beter afbelde. Louise huilde nog, maar niet zo veel meer als in het begin. Gelukkig had ik het niet gedaan, want de 21e en 22e (dag zelf) was het vreselijk. Louiseke huilde onophoudelijk. Het leek net dat we weer bij nul begonnen.

Om 13.00 ging ik nog eerst naar de kinesist, voor ik naar het UZ ging. Louiseke zette haar keel open en stopte zo goed als niet meer tot 16.00. Ze was een tiental minuten stil op de weg ernaartoe en ze was het eerst kwartier in UZ ook stil. In Gent kennen ze haar nu ook.
In het UZ verzekerde de dokter/prof er van dat Louke een refluxbaby was en daarom nog zo veel schreeuwde. ( Ze huilde al minder, maar nog meer dan andere baby’s. Maar omdat ze minder huilde leek het of ze die paar dagen veel beter was.). Het was goed dat ik Losec Mups gaf, maar omdat ik het moest oplossen in water, werkte het niet voldoende. Ze legden me de werking van Omoprasoles uit. Vanaf nu moet ik dit geven en het aanleggen verminderen tot 4-6 keer. Zij raden aan om de motilium volledig te blijven geven.

Louke neemt nu vier dagen de nieuwe medicatie (eigenlijk zelfde werking als Losec, maar moet niet opgelost worden in water. De bollekes zijn wel moeilijk om te geven.) . Het verschil is al merkbaar. Louise huilt nog minder en ,nog minder hard dan bij Losec. We kunnen genieten.
De motilium geef ik eerst twee keer en dan één keer per dag. Ik bouw dus af, zoals met Louises arts afgesproken.

Verder...
Naarmate de tijd verstrijkt gaat het beter en beter. Louise heeft zelf dagen dat ze net zo veel weent als een ‘gewone’ baby. Echt fijn! Toch kan ze nog niet lang neerliggen. Als de dokter bij Kind en Gezin haar wat lang laat neerliggen (ook al wil ik haar rechthouden en waarschuw ik hem) begint ze te teren alvorens ze de spuit krijgt. Dan is het verkorven en schreeuwt ze de hele drie kwartier nog (ook tijdens gesprek verpleegster). Pas als ze eet wordt ze rustig. Vermoedelijk is haar slokdarm aangetast en als er dan wat naar boven komt, doet dat pijn.

Op 8 juni is de motilium bijna op. Ik wil niet zomaar bij halen, dus bouw ik af. Op 9 en 10 juni krijgt ze een halve dosis en de twee dagen erop niets meer. Louise geeft wat meer over (ook de vaste voeding en soms uren na de voeding) en ze herkauwt ook veel (ze snikt/klokt en spugt het niet uit). Toch lijkt ze er minder last van te hebben. Dat is vermoedelijk doordat de slokdarm genezen is.

Opnieuw op bezoek bij de kinderarts in Tielt. Daar doe ik het verhaal van UZ Gent. Ze gingen het verloop doorsturen, maar die is (door drukte?) nog niet gebeurd. De dokter legt nog eens uit dat Omoprazoles moeilijk te geven is bij kleine kinderen. Het mag vanaf 1 maand, maar die bollekes zijn moeilijk in te slikken. Ook ik merkte dat. Men had aangeraden om het op weinig confituur te doen, maar dat lukte niet. Een vriendin (Marianna met baby Elias) doet dit met een weinig water. Dat lukt vlotter. Dan verslikt ze zich wel eens maar het gaat binnen. Louise wordt onderzocht en goedgekeurd. Op 31 juli moet ik terug gaan. Tegen dan bouw ik af en zal de medicatie gestopt zijn. Als het dan opnieuw start, zal ze een nieuwe hoeveelheid voorschrijven.
De gevolgen van die medicatie kan iets aan de lever zijn. Toch legde de arts uit dat het niet geven nadelig kan zijn doordat ze dan een verbranding kan krijgen aan de slokdarm (dan zijn we nog verder van huis). Als kindjes zonder reflux het nemen, is het wel heel schadelijk (zoals bij elke antibiotica).
De motilium laten we voorlopig zo (dus geen). Als Louise toch last mocht krijgen, mag ik opnieuw starten met motilium.

Nu?
Louise stelt het beter. Ze huilt heel wat minder dan vroeger. Wat zijn wel enkele gevolgen door dit hele proces:

• Louise zat altijd recht op de buik of werd opgehouden. Daardoor is ze heel stevig en wil ze staan. Als ze in draagzak zat en ik zat neer dan steunde ze met haar voetjes op de stoel en zo oefenende ze haar beenspieren (denk ik toch). Ze strekt zich nu ook vaak en wil altijd maar op haar beentjes staan. Ze is nu 4 maanden en een week en staat al zelfstandig en met 1 handje. Toch proberen we dit in te perken. Het zitten gaat heel goed. Nog evenwicht en ze kan zelfstandig zitten.
• Louise begint te huilen als ze iets ‘ongewoons of onaangenaams’ voelt. Als ze vb moet boeren of als ze moe wordt, huilt ze. Ze heeft dit van kleins af geleerd. Ze tiert ook als er iets is. Dan is het afwachten. Ofwel wrijft ze in haar ogen ofwel laat ze een boertje.
• Men zegt dat je een baby niet voor 6 maand kan verwennen. Dat geloof ik niet. Sinds een maand (van toen ze drie maand was), reageert Louise op het uitpakken en rechthouden. Ze begint te lachen of ziet er vrolijk uit of stopt met huilen als we de aanstalten maken dat we haar zullen oppakken.
• Louise wil graag opgepakt worden en kan niet lang in haar park spelen . We oefenen dit nu en leggen haar iedere keer iets langer in haar park of in sitter. Altijd een beetje langer, zodat ze het leert.
• Louise was vaak bij mij (de mama). Ik hield haar vaak op en bij me (recht). Daardoor reageert ze als ze bij andere mensen zit. Ik denk niet dat het al ‘vreemd zijn’ is, maar het gelijkt er wel op.
• Ik merkte al dat ik s morgens niet uit mijn bed kon door pijnlijke rug. Ook Louise uit bedje halen en van de trap gaan, lukte niet. Kris moest dit altijd doen. De pijnlijk rug veranderde tegen de avond in een stroeve rug (geen pijn, maar het zit net vast). De laatste weken was het erger geworden. Ik vertelde het aan mijn kinesist (waar ik al enkele weken naartoe ga voor prenatale oefeningen). Hij deed enkele test en het was geen hernia. Ik moest wel rusten (dus Louise neer laten) en mijn rug warm houden, want ik had bijna een lumbago. Dan ging ik helemaal geblokkeerd zitten en helemaal niets kunnen doen.

Louise is verder een goedlachse baby (net als haar meterke). Ze lacht naar iedereen (als ze niet net wakker wordt of net gegeten heeft, dan is lachen te lastig). Ze speelt al veel en geniet. Zalig!

Vaste voeding
Het doet de ronde dat met vaste voeding het beter zou gaan. Hier mijn vaststellingen:

• Louise krijgt groentenpap sinds 12/05/08. Ze is dan drie maand oud. (Na afspraak met kinderarts!)
• De groenten zijn venkel, wortelen, spinazie of broccoli.
• Ik merk niet het verwachte verschil. Ze snikt nog en geeft nog terug. Er is wel iets verschil, maar de meeste mensen zeggen: ‘Het zal gedaan zijn als ze vaste voeding krijgt’, maar dat zijn dus fabeltjes. Het is wel minder, maar toch nog niet gedaan.
• Ik geef ook fruitpap (sinds 12/06/08). Dat houdt het overgeven ook niet tegen.
• Als ik appel geef, dan is ze wel de twee dagen erna heel lastig (zowel met aardappelen als met ander fruit). Dit is te zuur, dus laat ik dit.
• De fruitpap bestaat uit banaan met koek of banaan, koek en gele kiwi. In de zomer start ik dan met meloen en pêche. De zure fruitsoorten laat ik voorlopig.

Hoe moet het nu verder?
We bouwen vanaf half juli de medicatie af… En dan terug naar kinderarts. Ik laat jullie wel iets weten! Mocht er iemand vragen hebben, ga via contacteer mij. Dan komt de mail uit bij papa en mij.