Eindelijk … het is zo ver … na 41 weken mocht ik deze morgen bellen met de gynaecoloog.  We spraken af dat ik om 19:30 binnen mocht gaan in het moederhuis om de geboorte in te leiden.  Dit gebeurd via een pil die alles wat weker maakt.
Om 16:30 neem ik mijn laatste maaltijd.  Ik weet niet of ik nuchter moet zijn of niet, maar aangezien ik vlug misselijk ben (en heel mijn zwangerschap was), leek het me beter om toch niet te veel te eten voor ik binnenga.
Aangekomen in het moederhuis word ik aan de monitor gelegd en wat blijkt … ik heb reeds regelmatig contracties.  Het zijn wel contracties die ik niet voel, oefenweeën.  De gynaecoloog komt de pil stoppen.  Ik word nog even aan de monitor gehouden, maar na verloop van tijd word ik ervan gehaald. 
Ik lig met het nierbekken naast me… ik voel me redelijk misselijk, maar na verloop van tijd gaat dit over.  Zou mijn laatste lunch verteerd zijn? ;-)
Kris besluit om rond 23:30 toch naar huis te gaan slapen.  Voorlopig nog geen vooruitgang dus het zal wel nog een eindje duren… Maar ja, na 41 weken hebben we wel nog wat geduld over.

’s Nachts kom ik verschillende keren wakker doordat ik wat pijnscheuten in mijn rug voel, maar verder kan ik redelijk wat slapen.  Om 4:55 komt de vroedvrouw binnen met een lavement.  Amai … lang kan ik dat niet ophouden hoor!  Haha!  Tegen rond 5:15 komt ze met een baxter en met de monitor.  Op de monitor blijkt dat ik nog steeds weeën heb, maar die voel ik nog steeds niet.  Ze sluit de baxter aan.  Tegen 5:30 starten de weeën.  Ik voel ze, maar het is dragelijk.  Ze komen regelmatig, rond de 1,5 a 2 minuten.
Om 6:00 komt Kris aan, fris gedoucht en klaar om zijn dochter of zoon in de armen te nemen… maar het wordt nog even wachten.
We vullen onze tijd met kaartspelletjes en sturen van veel, heel veel sms-jes.  Kris leert zelf vlug een sms te typen (hij stuurt anders bijna nooit sms’en).
Als het ontbijt komt, dan stort Kris zich er op.  Ik mag vanaf nu zeker niet meer eten.  Op dat moment komt de gynaecoloog binnen.  Hij kijkt of ik opening heb, maar het is niets.  Hij stopt nog een pil, een grotere.  De weeën worden nog wat opgedreven, maar het is nog steeds dragelijk. 
Kris en ik besluiten om wat op de gang te wandelen en eens naar de materniteit te gaan kijken.  Er liggen heel wat baby’s.  De meesten zijn geboren 7 en 8 februari en mogen dus binnenkort naar huis.  Er is nog een babytje geboren gisteren…  Straks lig ik misschien hiertussen.
Als we terug op de kamer zijn, ligt er wat papierwerk op Kris te wachten.  Hij besluit om het direct in te vullen en door te sturen via fax.  Daarvoor verlaat hij me even.
En dan … je zal het nooit anders weten … klak!  Ik voel het water lopen.  Vlug druk ik op het belletje en vertel het tegen de vroedvrouw.  Zij brengt handdoeken … meer kan je niet doen.  Ik bel vervolgens Kris.  Hij is reeds op weg naar het moederhuis en zal er binnen enkele ogenblikken zijn.
De weeën zijn pijnlijk en komen vlug, om de minuut.  Ik pas de puftechnieken toe van de kinesist en zo lukt het wel.  Als Kris aankomt, dan probeert hij me tijdens de weeën te kalmeren en rustig te houden.  Het lukt redelijk, maar de pijn is wel lastig om te dragen.  Doordat alles in gang is gestoken, de weeën vlug worden opgewekt, ik net een nieuwe pil heb gekregen en mijn water is gebroken, is het normaal dat de weeën pijnlijker zijn dan normaal.  Dat weet de vroedvrouw me toch te zeggen.  Ik krijg antibiotica toegediend, dat wist ik op voorhand.  Dat is voor de baby niet ziek te maken bij de uitdrijving.
Na een uur, het is ondertussen 11uur, wordt het toch wel heel zwaar.  De vroedvrouw haalt een bal om op te zitten.  Dat zit wel redelijk goed en Kris masseert mijn rug en houdt me rustig.  Hij kan me zelfs, tijdens een pijnlijke wee, aan het lachen brengen.  Tijdens een wee stroomt het vruchtwater er uit.  Omdat de kleine nog hoog zit, is de opening vrij en daardoor verlies ik veel vruchtwater.  Tot twee keer toe moet er opgekuist worden omdat je anders kan wegglijden …  (Ik hoor de vroedvrouwen even lachen op de gang … wie zal het opkuisen?  Hihi)
Om 12 uur is de pijn ondragelijk.  Ik voel de baby ook plots me een harde duw zakken en dat is pijnlijk.  Een vroedvrouw komt binnen en raadt me aan, verplicht me wat, om een epidurale te nemen.  Het lijkt me ook het beste, want ik voel de energie wegstromen bij elke wee, en die komen heel vlug.

Ik word naar de verloskamer gebracht in een schort.  De anesthesist is reeds op de hoogte.  Ik lig te trillen van de spanning.  Niet weten wat er komt en hoe het zal voelen vind ik het ergste.
Ik leg me klaar en de anesthesist brengt een koude vloeistof aan en de epidurale.  Bij elk onbekend gevoel laat ik me horen.  Achteraf is het helemaal niet erg, maar dat onbekende he!
De gynaecoloog komt vervolgens kijken hoe het verloopt.  Nog zo goed als geen opening… pfff en de weeën zijn er nu al zes uur en een half.  Best dat ik die epidurale heb.
De gynaecoloog brengt nu een soort sonde aan (inwendig).  Dit wordt aan het hoofdje van de baby gebracht.  Dit is om de baby juister te kunnen volgen (geen monitor meer op de buik maar inwendig).  Hij doet dit omdat het nu al een eindje duurt, ik over tijd ben gegaan en mijn water gebroken is.  De hartslag van de baby is goed.
Het gevoel in mijn benen is raar.  Het tintelt en mijn benen zijn zwaar.  De pijn is wel weg en daar ben ik blij voor.
Ik lig te trillen en word terug naar de arbeidskamer gebracht.  Spannend allemaal, maar dat trillen gaat niet over, ook al voel ik me rustiger.
Plots voel ik me enorm misselijk en heb ik braakneigingen … De vroedvrouw is nog bij me en haalt een speciale automatische bloeddrukmeter.  Ze roept ook de gynaecoloog er bij.  Ik heb een bloeddrukval.  Ik krijg nog een baxter erbij.  Drie buisjes ondertussen, een bloeddrukmeter en de monitor … ik zie er lief uit.
De vroedvrouw komt geregeld eens kijken en houdt alles goed in de gaten.  Ze kijkt ook geregeld hoe het met de opening zit.
Niet veel later gaat het hartje van de kleine iets vlugger.  Ik voel me ook niet zo goed en beef nog meer, ook al heb ik het warm.  Mijn koorts wordt genomen en inderdaad … 37,8.  Ik voel me wat slapjes.
De gynaecoloog komt net langs en ze besluiten om een baxter met dafalgan te geven.  Dat gebeurd in record-tempo.  De gyne kijkt ook of ik meer opening heb en ja hoor … het begint op te schieten.  Traag, maar het gaat toch vooruit.
Mijn koorts gaat niet naar beneden en het hartje van de baby gaat ook vlugger.  Het is niet in levensgevaar of zo, maar het klopt toch vlugger.  De gyne en vroedvrouw stellen ons gerust dat het niet ernstig is.  Maar mijn koorts moet wel omlaag.  Ondertussen heb ik 38 graden koorts en ik krijg, op aanraden van gyne, nog een baxter dafalgan bij (alle, dat is niet echt baxter, maar een pulleke dat vlug leegloopt).  Toch zakt mijn koorts weinig … tot 37,8.
Ondertussen voel ik me heel slapjes.  Ik probeer wat te slapen, maar daardoor voel ik me nog slapper.  Ik besluit om me recht te zetten, want straks is het misschien zo ver en ben ik niet voldoende op krachten.

Het is ondertussen 17:00 en ik heb 5 cm opening. Vanaf nu zal het wel rapper en vlugger gaan. Ik voel me nog slap en probeer me wat op te peppen. Om 18:30 heb ik 8 cm opening. Kris en ik voelen de spanning stijgen. Straks is het zo ver. Nog voor middernacht zal onze spruit geboren zijn. Spannend! Om 19:30 besluiten we, na heel wat sms en gebel, onze GSM’s af te zetten . Het lijkt ons beter zodat we niet steeds het gepiep horen als het zo ver is. De vroedvrouw controleert me. Door die inwendige sonde is het niet zo gemakkelijk, weet ze me te zeggen. Om 20:00 controleert ze nog een keertje en ik moet kaarsrecht zitten om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Het kleintje zit namelijk nog redelijk hoog. Tegen 20:30 mogen we naar de verloskamer. Het bed wordt omgebouwd en de gynaecoloog komt erbij.
Ik mag van Nele, de vroedvrouw, geen epidurale meer bijnemen (dat gaat via een pompje). Ik mag persen. Drie keer tijdens één zelfde wee. Ik pers goed in de buik, maar ben nog te gespannen en de gynaecoloog zegt dat ik me meer zal moeten ontspannen. Ik lig te trillen want dat onbekende komt er weer aan … en de koorts is er nog steeds. Nele geeft me wat ijs om op mijn voorhoofd te leggen … Ik voel me ook misselijk. Het gevoel dat ik de hele tijd moet overgeven, maar dat gebeurd niet.
Omdat het kleintje nog steeds te hoog zit, moet ik in twee posities gaan liggen gedurende een uurtje. De vroedvrouw neemt afscheid van mij want het is shift-wissel en zij zal er normaal niet meer bijzijn, maar ze belooft wel om nog even een goede dag te komen zeggen. Kris en ik blijven in de verloskamer samen met een stagiaire die ons wat probeert gerust te stellen . Daar lukt ze goed in, want ik voel me rustiger worden, maar het beven blijft.
Om half tien komt de gynaecoloog samen met drie vroedvrouwen binnen. Nele is er ook bij. Ze zegt dat ik toch nog even op het pompje van de epidurale mag drukken. Tegen kwart voor begint de eigenlijke bevalling … Gedurende een wee pers ik drie keer. Ik vraag de hele tijd aan de gynaecoloog of het goed is. Soms praat ik ook eens tijdens het persen. Hij raadt dat af … en ik ging zingen van mega-mindy als het me te veel werd … misdacht dus … haha! Ik lig nog steeds te beven. Vooral de knip, daar ben ik bang voor. Nele zegt dat het best is dat ik mijn ogen dichtdoe als ik wat rechtkom en pers en dat geeft me inderdaad een beter gevoel. Dan zie je al die materialen niet …
De gynaecoloog zegt dan plots dat hij wel zal zeggen als het niet goed is, dat ik niet de hele tijd moet vragen of het goed is. Ik zeg tegen hem (aiaiai Loth toch … maar ja … je kent me he!): ‘Je moet positief bekrachtigen in het leven’. Haha! Gelukkig kunnen ze er allemaal mee lachen.
Kris staat veel bij de gynaecoloog en kijkt wat er gebeurd. Hij trekt ook geregeld foto’s. De gynaecoloog stuurt hem dan terug bij mij. Kris komt dat zeggen: ‘Kom op, je kan het …’ en dan gaat hij vlug weer kijken en foto’s trekken. Ik dacht dat hij van zijn stokje ging gaan, maar neen hoor!
Nele besluit om mee te duwen eenmaal de kleine heel wat gezakt is. Ze kruipt op het bed en duwt met haar volle gewicht mee op mijn buik. Echt pijn doet het op dat moment niet, maar je voelt wel de druk. Dan zegt de gynaecoloog dat hij ook mee zal helpen en met de zuignap zal trekken. Ik vraag hem of we (Nele en ik) het nog een keer zonder dat hulpmiddeltje mogen proberen … Hij vindt het goed en we proberen het nog een keertje. Het lukt niet. De kleine zijn of haar hoofd is te groot.
Ik vraag aan Nele of ik al geknipt ben … ze zegt van niet.
De gynaecoloog brengt de zuignap aan het hoofdje aan. Het is een apart gevoel. Een soort borreling in je buik, maar het doet geen pijn. Bij de volgende wee pers ik drie keer en duwen/trekken Nele en de gyne mee. Tijdens de derde keer wordt de kleine geboren. Het gaat plots vlug … zo vlug dat Kris de tijd niet heeft om alles te fotograferen.