Een klein paars-roze wezentje floept er uit. Het is nog wat opgezwollen. De gynaecoloog knipt vlug de navelstreng door en ik mag het eventjes op me hebben. Ons meisje … De gynaecoloog vraagt hoe ze zal heten … ‘Louise’ zeg ik terwijl ik naar Kris kijk. Hij straalt van geluk. Ik mag Louise niet lang bij me hebben, want de kinderarts stond al klaar om het kindje na te kijken. Kris is zo overrompeld dat hij bij mij blijft. Op voorhand had hij thans gezegd … ‘Ik laat de kleine geen seconde alleen.’ Ik zeg dat hij moet gaan kijken. Hij lacht en gaat naar Louiseke toe.
Ik hoor haar dan heel luid huilen. Een flinke baby van 4,5 kg. Amai! Maar het is gelukt … en op natuurlijke wijze (met wat hulp). Daar ben ik blij voor, want van een keizersneden moet je toch langer recupereren. De gynaecoloog controleert me. Ik ben ondertussen wel geknipt geweest, maar heb er niets van gevoeld. Ik lig nog steeds te beven en voel de vermoeidheid nu opkomen. Ik voel me ook enorm misselijk. De gynaecoloog (o ja, zijn naam is Dr B Boone) duwt op mijn buik om de moederkoek een handje te helpen. Ik voel hoe er iets mijn lichaam verlaat. (Het is een kanjer!)
Dan begint hij met het naaien. Hij doet het heel zorgvuldig en rustig. Daardoor duurt het lang (maar ik moet zeggen dat ik wel geen last heb gehad van het naaien naderhand, ik voelde het niet prikken of het deed geen pijn als ik naar het toilet ging en ik heb er niet zo heel veel last van). Ik ben wat gespannen omdat je dat wel voelt. Dat is normaal zegt de gynaecoloog omdat de epidurale en de plaatselijke verdoving het niet volledig kunnen verdoven. Kris komt af met Louise in zijn armen: ‘Kijk, onze dochter,’ zegt hij met de tranen in zijn ogen. Hij geeft haar aan mij. Ze ligt zo zalig in mijn armen …
De vroedvrouwen en de gyne zeggen dat ze niet zeker waren dat het op natuurlijke wijze ter wereld ging komen … er is twijfel geweest … Was het daarom dat er zo veel vroedvrouwen aanwezig waren?
Plots moet Louiseke eventjes weg. Haar ademhaling is redelijk, maar ze piept nog wat en ze willen het nog eens controleren. Even later brengt Kris haar terug en zeggen ze dat ze toch even in de couveuse zal moeten. Mijn hart breekt. Is dat nu echt nodig? Waarschijnlijk wel, zegt mijn verstand, maar toch voel ik onmiddellijk een onrustig gevoel. Daardoor ben ik gespannen en krijg ik van de gyne de raad om me te ontspannen (‘Anders zal het niet lukken hoor’).
Ze nemen Louise mee. Een vroedvrouw komt bij me en houdt mijn hand vast, want Kris is mee met Louise. Het ongemakkelijke gevoel dat bij dat naaien komt, maakt me nog ongemakkelijker. Als alles netjes dichtgenaaid is, wenst de gyne me nog eens proficiat. Ik mag dan veranderen van bed. Ik voel me enorm misselijk en begint de kokhalzen. De vroedvrouw haalt een nierbekken en ik geef wat sap over … (smakelijk). Ze brengt me wat water en het gaat daarna wat beter.
Ik voel me wel in de war omdat Louise in de couveuse moet, maar ik voel ook geluk. De tranen rollen, door beide gevoelens over mijn wangen. Ik herhaal steeds tegen mezelf (en in mezelf): ‘Ik ben mama!’ De vroedvrouw brengt me naar mijn kamer (214) … daar wacht ik op Kris. Hij is nog bij Louise.

Kris komt trots op de kamer. ‘Het is ons gelukt schatje. We hebben dat goed gedaan.’ En gelijk heeft hij. Ik zou niet weten hoe ik het, zonder zijn humor en aanmoediging, gedaan had.
We besluiten om de familie op te bellen. Eerst naar oma en opa (Limburg). Maddy is heel blij als ze hoort dat alles in orde is. Het is ondertussen bijna middernacht en iedereen was wat ongerust. Daarna belt Kris naar zijn broer Erwin die peter is. Ik bel ondertussen naar mijn thuis. De tranen rollen over mijn wangen. De emoties komen er uit. Mijn papa (pappie) is daar en is blij om te horen dat Louise er is. Hij zegt wel eventjes … Louisa … Het is ook laat he! Mijn mama (mammie) is aan het babysitten en ik bel vervolgens naar haar. Ik kan niet stoppen met wenen en ook bij haar rollen de tranen over haar wangen. Ik vergeet bijna de naam te zeggen … Meterke is de volgende die ik bel. Ik ben al wat rustiger. Het is Henk die opneemt en hij geeft Lieve door. Ook zij is heel blij met dat meiskestrutje (hihi). Dan is er nog 1 iemand die we zeker nu direct moeten op de hoogte brengen … ome Sam. Hij neemt op en zegt dat hij blij is dat ik belde want dat hij niet kon slapen.
Dan praten Kris en ik wat na. De verpleegster brengt een yoghurtje, want ik heb al lang niets meer gegeten. Ik eet het op, maar voel me opnieuw misselijk.
Later op de nacht brengt ze nog boterhammetjes. Ik eet er eentje op, maar besluit dat het beter is om niet te veel in een keer te eten. Mijn ventje stort zich er dan maar op … samen met een kopje koffie.

Kris en ik besluiten om, na middernacht, toch maar wat te slapen. Ook al heb ik het lastig omdat ik graag Louise bij me zou hebben.
Na een uurtje kom ik terug wakker. Ik hoor een kleintje huilen en ben er zeker van dat het Louke is. Vreselijk gewoon. Ik kan niet gaan kijken omdat ik moet wachten tot rond drie uur voor ik rechtsta (gevolg van epidurale). Ik besluit om Kris dan maar wakker te maken. Hij moet maar eens gaan kijken. Hij wil me in een soort rolstoel meenemen, maar het zitten is te pijnlijk en we besluiten dat het beter is dat hij alleen gaat.
Om me gerust te stellen trekt hij enkele foto’s … maar ja … Hij weet ook te zeggen dat Louise voor de zonsopgang op de kamer zal zijn. Kris valt onmiddellijk terug in slaap. Dat kan ik toch niet. Ik eet nog een yoghurt en stuur wat smsjes. Ik stuur ook eentje naar mammie. Ook zij kan niet slapen. Ze verlangt tot het morgen is dat ze Louiseke kan komen bewonderen. Fijn toch!
De vroedvrouw komt eventjes langs om wat melk af te kolven. Het is heel weinig maar dat is nodig om de borstvoeding op gang te zetten.
Om iets voor vier uur hoor ik opnieuw Louise huilen. Ik druk op het belletje en vraag of ik mag proberen naar het toilet te stappen en dan naar Louise. Met twee helpen ze me op en naar het toilet en terug. Ik voel me slapjes en stap wankel. Ik moet terug het bed in. Dat is beter zo. Ze zeggen dat Louise normaal binnen twintig minuten bij mij op de kamer komt... Ik kan al niet meer wachten.
De twintig minuten worden een half uur en drie kwartier … Ik vind dat het lang genoeg geduurd heeft en ik maak Kris opnieuw wakker. Hij gaat opnieuw naar Louise kijken (die ondertussen huilt – mijn moederhart!). Kris komt terug en kruipt in bed. Louise komt er zo aan.
Ze brengen Louise naar de kamer om 5 uur (je kreunt niet meer en dat is goed!). Onmiddellijk mag ik haar aanleggen en probeer ik haar borstvoeding te geven. Het lukt redelijk, maar veel is er nog niet te krijgen. Ik maak Kris opnieuw wakker... foto trekken man!
Om 6 uur leg ik ze nog eens aan om de melkproductie op gang te brengen. De stress valt van me af en ik voel me heel, heel moe worden. Terwijl ze zuigt val ik bijna in slaap.
Hetgeen ik voel is onbeschrijfelijk … een enorm en intense blijheid!