Slapen doe ik niet meer. Ik lig de hele tijd dat kleine mensje te bewonderen. Ongelooflijk toch! Tegen 7 uur komen ze jou wassen en wegen en meten. Een flinke dochter: 53 cm en schedelomtrek van 36,5 cm. Je gewicht is een beetje omlaag (heel normaal hoor): 4,410kg.
Om 8:30 komen een trotse mammie en pappie (mijn ouders) de kamer binnen. Ze zijn gewoon zot van dat kleine meisje. Mammie en pappie knuffelen haar en bekijken haar van kop tot teen. Wat zijn ze trots. Kris telefoneert naar de fotograaf die er binnen enkele uurtjes zal zijn.
Pappie en Kris halen het materiaal uit de auto. We hadden maandagavond al alles mee … ook de doopsuiker. Je krijgt verschillende keren borstvoeding, maar je suikerwaardes zijn te laag en dus krijg je nog iets extra’s bij. Doordat je zo groot en kloek bent moeten ze dit goed in de gaten houden. Normale waarde is 45 (glycemie), maar jij zit verschillende keren in de 30. Pas als je iets bij hebt gekregen is het weer beter, maar de keer erop is het weer minder … We blijven het opvolgen!
Dan komt ome Sam binnen. Heel eventjes maar, want hij moet werken. Hij lijkt wat overdonderd van die kleine Lou. ‘Dat is het eerste kindje dat niet weent als ik haar vasthoud’, zegt hij opgetogen. Hij heeft een tof pakje mee: ‘Mijn ome Sam is de max!’ Hihi.
Sam gaat werken en de fotograaf (Kris Van Parys – Meulebeke) komt aan. Nog maar enkele uren oud en al een fotomodel. Mammie helpt jou kleertjes aandoen. Ik voel me te slap om lang recht te staan. Je wordt langs alle kanten getrokken door de fotograaf. Ik ben zeker dat je goed op papier zal plakken.
Pappie en de fotograag gaan weg. Mammie blijft nog even. Ook Kris gaat naar huis om zich te wassen en een e-mailtje rond te sturen met het blijde nieuws. Ondertussen douch ik me. Mammie let op jou (terwijl je slaapt) en houdt ook mij in de gaten, want ik voel me toch slap en wassen lukt nog moeilijk. Ik ben dan ook pompaf nadat ik me afgedroogd heb.
Mammie blijft bij me, terwijl ik rust. Ze schrijft ondertussen de labeltjes voor aan de eendjes (geboortesuiker). Dan beseft ze plots dat we nog baby-junior moeten inlichten … Bijna vergeten!
Als het middag is vertrekt mammie en komt Kris terug aan. We eten op ons gemak en kunnen niet blijven herhalen tegen onszelf dat we nu mama en papa zijn. Wauw! En dan nog van zo een flinke dochter!

In de namiddag is het eerst rustig. Het is woensdag dus verwacht ik wel iets van volk, maar ik weet ook dat de meesten nog wat zullen wachten om me te laten bekomen.
Iets na drie komen een trotse peter, oma en opa door de deur. Ze hebben de mist getrotseerd en hebben een lange rit achter de rug. Ze glunderen. Ook pappie komt terug aan.
Even later komen ook Lisa, Carine, Lara, Dany en Ruth een kijkje nemen. Tijdens het bezoek is ons Louiseke heel stil en flink. Ongelooflijk dat ze nu al zo braaf is … zal dat zo blijven?
Tegen de avond ben ik moe. Ik hoop dat de nacht mee zal vallen, maar weet dat het kan zijn dat je de hele tijd weent. We zien wel …

De eerste echte nacht … spannend. Het start niet zo goed. Als ’s avonds al het bezoek weg is, begint Louise goed te wenen. Ik geef haar drie keer kort na elkaar te eten. Ze weent veel en is wat lastig. Het is ook haar eerste dag hier op deze wereld en dat is natuurlijk voor haar allemaal heel verwarrend …
’s Nachts weent ze ook veel. Om half 1 en tien na 1 geef ik haar iedere keer de borst. Doordat ik ook nog niet voldoende melk produceer, kan ze niet zo veel drinken. Maar volgens de verpleegsters is dat niet erg want haar maagje kan ook nog niet zo veel aan.
Om half drie krijgt ze opnieuw de borst. Om drie uur vindt de verpleegster het welletjes geweest. Louise heeft nu al de hele tijd geweend of gedronken en ze vindt dat ik dringend wat rust en slaap nodig heb. Ik heb ook nog maar, sinds dinsdagmorgen, een uurtje geslapen. Ik vind het eerst niet zo een goed idee, maar uiteindelijk is het misschien het beste dat ze haar eventjes uit de kamer nemen. Op die manier kan ik wat slapen.
Om half vier verlaat Louise wenend de kamer. Als ze weg is stromen de tranen over mijn wangen, maar dan herpak ik me en kruip ik in bed. De verpleegster heeft immers beloofd om haar tegen half zeven terug te brengen.

Ik schrik wakker om kwart na zeven, helemaal in paniek. Ze hadden beloofd om haar terug te brengen om half zeven en ik zie ze niet. Het is nog donker in de kamer. Ik sta op en hoor in de verte een kleintje wenen. Een andere toon dan Louise, maar ik denk toch dat het haar is. Ik loop verweest rond in de kamer en stop het licht aan. Opnieuw moet ik wenen. Waar is Louise? Ik ga naar de badkamer om even tot rust te komen, maar het lukt moeilijk. Ik heb ook redelijk wat pijn in mijn buik en onderaan … en dat doet niet veel goed aan het wenen. Als ik terug in de kamer kom, merk ik dat de deur van de kinderkamer openstaat en dat er een bedje staat. Loth toch! Louise ligt rustig in het bedje te slapen. Opluchting en opnieuw tranen.
Ik verneem van de verpleegster dat ze de hele tijd heeft geweend en pas na een badje en massage tot rust is gekomen. Ze is wat vermagerd en weegt nu 4,360 kg. Haar suikergehalte is nu reeds een eindje goed. Het moet nog tegen vanavond gecontroleerd worden, maar het ziet er goed uit!
Ik maak me rustig klaar. Mammie komt langs om Louiseke te bewonderen en mij wat te helpen met het klaarmaken van mezelf.
Als de kinderarts komt, vertel ik hem dat ik vind dat Louise wat geel ziet. Ze besluiten om bloed af te nemen bij haar. Daarvoor nemen ze haar mee, zodat ik haar niet hoor wenen en niet over mijn toeren geraak … hihi Als de gynaecoloog langskomt, zegt hij dat ze ook van mij bloed zullen afnemen en kijken of het nodig is om bloed bij te geven. Ik zie er wat vaal uit. Ook mijn lippen zien er wit uit.
Louise slaapt flink door. Sinds haar voeding van half drie heeft ze niets meer gegeten. Pas om kwart na tien wordt ze wakker en heeft ze honger. Begint ze haar ritme te vinden en wat te wennen aan het leven buiten de baarmoeder?

Later dan verwacht, hij had me reeds die morgen gebeld, komt Kris aan. In zijn armen een groot boeket rode rozen en een klein wit boeketje. Wat lief. Hij legt het grote boeket op het bed en gaat naar Louiseke. ‘Dit is voor jou,’ zegt hij en hij toont haar het boeketje. Haha! Haar eerste boeketje roosjes. Kris heeft aan alles gedacht, zelfs aan de vazen. Hij zet beide boeketjes in een vaas … Wat een zalig geschenk!

In de namiddag komt de verpleegster en zegt dat ik bloed nodig heb. Mijn waarden staan (bloed en ijzer) staan veel te laag door het vele bloedverlies en de zware bevalling. Ze nemen ook nog eens mijn koorts.
Het resultaat van het bloedonderzoek van Louise is dat ze inderdaad onder de lamp moet. Vanaf zes uur die avond ligt ze in een verwarmde couveuse onder de lamp op de kamer. Met haar coole zonnenbril aan! Louise lijkt het allemaal ok te vinden …

De avond start redelijk goed, Louise is rustig. Maar om 1 uur 's nachts begint ze luid te wenen. Na haar voeding blijft ze wenen en krijsen. Net een katje dat vermoord wordt. Ik probeer me rustig te houden en wat te rusten. Het geeft geen zin dat ik ze de hele tijd van onder de lamp haal want dan moet ze er misschien langer onder …
Het blijft duren. Ik roep uiteindelijk de verpleegster die zelf toegeeft dat ze niets meer kan doen. Af en toe haal ik haar er van onder om haar voeding te geven en proberen te doen kalmeren. Zo zielig als ze helemaal rood van woede kalm wordt en beseft dat ze moe is …